Dos patrias tengo yo

REINALDO ARENAS

ΔΥΟ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΕΧΩ ΕΓΩ: ΤΗΝ ΚΟΥΒΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Δυο πατρίδες έχω εγώ: την Κούβα και τη νύχτα,
υποταγμένες και οι δυο στην ίδια κόλαση.
Κούβα ίσον νύχτα –και πού μια όαση;–
απ’ της κατηγορίας τους δε σώζομαι τα δίχτυα:

«Μακριά από την πατρίδα, τρελός με οπτασίες,
ως και ο θυμός σου με πλάνη μοιάζει,
καθώς και με ρόδα που το δρόμο χαράζει
και στον κατακλυσμό τραβά δίχως υποψίες.

Η προσπάθεια ν’ αναπνεύσεις μάταιος κόπος,
ο ήλιος λάμπα παραμένει σβηστή
και κυνικός θα γίνεις το ωραίο αν θες να ζήσεις.»

Αν τέτοια είναι η πατρίδα –το σκότος όπως–
οι αιώνες ενός κόσμου φταίνε εγωιστή,
μα εγώ ελπίζω μοναχά στην τρέλα της δικής μου φύσης.

(Νέα Υόρκη, 1986)

********************************

DOS PATRIAS TENGO YO : CUBA Y LA NOCHE

Dos patrias tengo yo: Cuba y la noche,
sumidas ambas en un solo abismo.
Cuba o la noche (porque son lo mismo)
me otorgan siempre el mismo reproche:

"En el extranjero, de espectros fantoche,
hasta tu propio espanto es un espejismo,
rueda extraviada de un extraño coche
que se precipita en un cataclismo

donde respirar es en sí un derroche,
el sol no se enciende y sería cinismo
que el tiempo vivieras para la hermosura".

Si ésa es la patria (la patria, la noche)
que nos han legado siglos de egoísmo,
yo otra patria espero, la de mi locura.

(Nueva York, 1986)

Voces

REINALDO ARENAS

ΦΩΝΕΣ

Εμείς ήρθαμε από τον αέρα
Εμείς ήρθαμε από τη θάλασσα
Εμείς φτάσαμε δεμένοι στην καμπίνα ενός αμαξιού
Εμείς φτάσαμε εξαρτώμενοι από τη ρόδα ενός αεροπλάνου
Εμείς φύγαμε ξορκίζοντας φαγκριά και ακτοφύλακες
Εμείς φύγαμε ανοίγοντας τούνελ στον αέρα
Εμείς φύγαμε κρεμασμένοι από την ουρά ενός κομήτη
Εμείς φτάσαμε κολυμπώντας, χολή ξερνώντας,
με τον πνεύμονα να εκρήγνυται,
κόκαλα στον ήλιο, αφυδατωμένοι,
και την καρδιά ξεψαχνισμένη.
Ναι, δίχως καμιά αμφιβολία εμείς είμαστε οι ευνοημένοι
– οι τυχεροί.
Οι υπόλοιποι αναπαύονται άχρονα κάτω απ’ την επιφάνεια της θάλασσας
ή καταριούνται τη φυγή μας
ενώ μυστικά και ανέλπιδα και αυτοί τη φυγή ποθούνε.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.

**************************

VOCES

Nosotros vinimos por el aire
Nosotros vinimos por el mar
Nosotros llegamos amarrados a la cámara de un auto
Nosotros llegamos sujetos a la rueda de un avión
Nosotros salimos conjurando tiburones y guardacostas
Nosotros salimos taladrando un túnel en el aire
Nosotros salimos agarrados a la cola de un cometa
Nosotros llegamos a nado, vomitando la bilis,
soltando el bofe,
los huesos al sol, deshidratados,
descarnado el corazón.
Sí, sin duda somos los más dichosos
– los afortunados.
Los demás yacen sin tiempo bajo el mar
o condenan nuestra fuga
mientras secreta y desesperadamente desean partir.

Tú y yo estamos condenados

REINALDO ARENAS


ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ

Εσύ κι εγώ, εμείς, καταραμένοι
απ’ το θυμό ενός δίχως όψη κτήνους
να χορεύουμε στην τέφρα και μόνο για ’κείνους
ή στα οπίσθια τεράτων νά ’μαστε κρυμμένοι.

Εμείς οι δυο πάντα δεσμώτες
αυτής της άγνωστης κατάρας
μια ζωή να ζούμε της πεντάρας,
δίχως καπέλο, Δον Κιχώτες.

Δίχως χώρο μήτε χρόνο ταξιδιώτες
τη νυχτιά γύρω μας έχουμε αχανή -
στα πόδια μας μπερδεύεται, μας ρίχνει.

Σε παλάτια ελπίζουμε δίχως διώκτες
και ο ήλιος την εικόνα του μας δείχνει την αχνή
που φυλακή μας γίνεται και σβήνει όλα τα ίχνη.


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη.

*********************

TÚ Y YO ESTAMOS CONTENADOS

Tú y yo estamos condenados
por la ira de un sseñor que no da el rostro
a danzar sobre un paraje calcinado
o a escondernos en el culo de algún monstruo.

Tú y yo siempre prisioneros
de aquella maldición desconocida.
Sin vivir, luchando por la vida.
Sin cabeza, poniéndonos sombrero.

Vagabundos sin tiempo y sin espacio,
una noche incesante nos envuelve,
nos enreda los pies, nos entorpece.

Caminamos soñando un gran palacio
y el sol su imagen rota nos devuelve
transformada en prisión que nos guarece.