Ο μέσα μου Αδάμ ξανά πηλός...

Ααρών Μνησιβιάδης

ΓΕΝΕΘΛΙΑ 2011

Ὁ χρόνος ποὺ μετροῦν οἱ ἡμεροδεῖχτες
ιδού, μοῦ ἀποδίδεται διπλός,
ἐντόκως, μὲ τὶς μέρες καὶ τὶς νύχτες
ἐπάνω στὸ τραπέζι ἰσοσκελῶς
σὲ δίκαιη μοιρασιά· κάποιος τυφλὸς
θ’ἀνέλαβε τὸν ῥόλο διανομέα
καὶ λάμπει τῆς ζωῆς μου ὁ πακτωλὸς
ἀπόψε, στοῦ Ὀκτώβρη τὶς ἐννέα.

Γεμίζω παρελθὸν τοὺς καταψῦχτες:
βλεφάρων τρεμουλιάσματα, ὁ θολὸς
στὰ μάτια δισταγμός, οἱ καληνύχτες
μετέωρες, σὰν κόλαφος δειλός,
ὁ μέσα μου Ἀδὰμ ξανὰ πηλός
καὶ μία ἀσχημάτιστη ἰδέα.
Καινούργιος παραμένω καὶ παλιός
ἀπόψε, στοῦ Ὀκτώβρη τὶς ἐννέα.

Κεράκια, τῆς ψυχῆς μου ἀνεμοδεῖχτες,
στὴν τούρτα καρφωμένοι ἐπισφαλῶς,
τοῦ πρὶν καὶ τοῦ μετὰ λαθραιμομῖχτες,
ἀκοῦστε τὴν εὐχὴ ποὺ ἕνας τρελὸς
καὶ πρόβατο μονάχο, ἀπολωλός,
σὰν δέησι ἀναπέμπει φευγαλέα:
νὰ μείνῃ αἰωνίως σιωπηλὸς
ἀπόψε, στοῦ Ὀκτώβρη τὶς ἐννέα.

Κι ἂν τοῦτο δὲν μπορεῖτε παντελῶς,
τοὐλάχιστον ἂς σβήσετε παρέα
ἐσεῖς καὶ κάθε μνήμης μου ὁ δαυλὸς
ἀπόψε, στοῦ Ὀκτώβρη τὶς ἐννέα.