Διονύσης Καψάλης
Κασετίνα
Της μάνας μου φθαρμένη κασετίνα,
με κρύσταλλο κι ασήμι δουλεμένη,
ταμείο της στοργής της, σαν εκείνα
που κράτησαν μια φλόγα αναμμένη
(μια φλόγα δροσερή μέσα στα κρίνα)
εκεί που άλλες άναβαν καντήλι,
στων άγουρων φιλιών τους τα τεμένη:
της πρώτης γνωριμίας κάποια ύλη
(των άσωτων μαλλιών τους κάποιο χτένι),
για να γυρνούν τα γερασμένα χείλη,
ένα λινό που του ’πεσε μαντίλι,
ενώτια, καρφίτσες, δαχτυλίδια,
το γράμμα που δεν έστειλαν σε φίλη
(με την ψυχή τους το 'γραφαν την ίδια)∙
κάποιος βυθός της μνήμης ν' ανατείλει
ολάνθιστος, μ’ ένα σταυρό των Φώτων∙
και μέσα στη φθαρμένη κασετίνα
ενθύμια λανθάνουν των ερώτων
(εκείνων που αξιώθηκα τα κρίνα),
των πρόσφατων ματαίων και των πρώτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου