Die hab' ich satt...

 

Έλενα Σταγκουράκη

Die hab’ ich satt

Δεν μπορώ τις κτητικές αντωνυμίες,
τις αργόσυρτες και ψεύτικες θωπείες
που σε νούμερα αστρικά στριφογυρνάνε.
Δεν μπορώ τα γλυκερά τους τα λογάκια,
καρουζέλ με χίλια μύρια αλογάκια
που επάνω σου μεμιάς όλο χυμάνε.

*

Δεν μπορώ τις χλυαρές τους χειραψίες,
τις αβρές και όλο μέλι φωταψίες
που στο πρόσωπό τους όλο και αστράφτουν.
Δεν μπορώ το δήθεν έμπιστο υφάκι,
το Lacoste, το Gant, το Hilfiger μπλουζάκι
που απαξάπαντες παντού και πάντα χάφτουν.

*

Δεν μπορώ ούτε το εμπόριο της ελπίδας
για φτερά σαν δράκου και όχι χρυσαλίδας,
ενώ τα άδικα πιστά σου μεσιτεύει.
Δεν μπορώ τις πρωινές τους υποσχέσεις
που το βράδυ γίνονται υπεξαιρέσεις —
φαύλος κύκλος που ολοένα και θεριεύει.

Μα η νύχτα αναιρεί τις αποστάσεις...

Giuseppe Ungaretti

Ω νύχτα

Μέσ' απ' την άπλετη αδημονία της αυγής
Δέντρα απογυμνωμένα.

Οδυνηρά ξυπνήματα.

Φύλλα, αδέλφια μου φύλλα,
Μες στο θρήνο μου σας ακούω.

Φθινόπωρα,
Φθίνουσες ηδονές.

Ω, νιάτα,
Η ώρα τ' αποχωρισμού μόλις πέρασε.

Ψηλά ουράνια της νιότης,
Ελεύθερη ορμή.

Νά με κιόλας έρημος.

Χαμένος σ' αυτή την κυρτή μελαγχολία.

Μα η νύχτα αναιρεί τις αποστάσεις.

Ωκεάνιες σιωπές,
Αστρικές φωλιές ρέμβης.

Ω, νύχτα.


Μτφρ.: Φοίβος Ι. Πιομπίνος

Γόρδιος δεσμός...

Έλενα Σταγκουράκη


Γόρδιος δεσμός


Ό,τι δε λύνεται, κόβεται —
μια τάχα ανδρειοσύνη, μια φρούδη ελπίδα
σαν η υπομονή αποσώνεται,
ύπουλη, δόλια παγίδα
που εμπρός μου και πάλι ορθώνεται.
Από ξίφη, σπαθιά και χαντζάρες
η καρδιά δεν γνωρίζει,
παρεκτός αν εντός της χωθούνε,
αν τη σκίσουν, την κόψουν, δε μείνει
άλλο τίποτε, ουδέν, μήτε ίχνος!
Αλλιώς ολοένα θα τρίζει της μνήμης η μήνις.
Έτσι, ό,τι δεν κόβεται, λύεται:
αργόσυρτο της τρέλας ρίγος
σε σβήνει 
σε λιώνει 
και σήπεται.