Τρύπες...

Έλενα Σταγκουράκη

Τρύπες

                        Στο Γιάννη Αγγελάκα, δικαιωματικά

Κι ενώ σε σκέψεις άλλες χανόμουν,

βρεθήκαμε — 

θαρρείς σαν και άλλοτε, 

σαν τις φορές και το 'κάποτε'

που απ' το Τώρα το χωρίζουνε οι Τρύπες.

Γύπες ανήλεοι που σκάβουν σωθικά

τα δάκρυά σου για τη νέα μου ζάλη.

Ρωτάς τάχα ποιος άνεμος με παίρνει μακριά,

μιλάς γι' αυτούς τους άλλους που παλεύουν στη σκόνη.

Πώς αλλιώς, αφού δεν κάνω, δεν χωράω πουθενά;

Ελπίζω σε άλλο τόπο, σε άλλη διέξοδο πάλι.

Βλέπεις, το όνειρο που μ' έφερε μια μέρα ώς εδώ,

από καιρό τώρα έχει γίνει εφιάλτης.

Το φόβο και αν φοβάμαι, προχωράω, και να!

που εμπρός μου πάλι απλώνεται ο χάρτης.

Δεν είναι άλλο, είναι ταξίδι από πληγή σε πληγή,

άλλη με ολίγη, άλλη μέτρια κι άλλη σκέτη.

Τη διαδρομή την έχω μάθει πια απέξω, καλά:

στο ίδιο Τίποτα ψάχνω άλλο σκηνοθέτη.

Στα χέρια μου έχω μόνο την αιώνια αλλαγή,

την αέναη, αναπότρεπτη ανάσα — 

σαν και αυτή που ξαφνικά υγροποιήθηκε αργά, 

που από τα μάτια σου ξεπρόβαλε και κύλησε απλά

για να ρωτώ και να εικάζω το 'γιατί'.