Απ' το Χαλέπι...

Έλενα Σταγκουράκη

Δάφνες και πικροδάφνες

                               

Δάφνη μυρωδική το δέρμα μου σκεπάζει,

αφρός λευκός, μεθυστικός,

αιθέριο έλαιο, βασιλικός πολτός,

μέλι και γάλα.

Σπιθαμή δεν αφήνω, πόρο για πόρο

μέρη κρυφά, φανερά και όλα τ' άλλα,

παντού ο αρχαίος θησαυρός απ' το Χαλέπι.

Και σκέφτομαι το ζεύγος στα χαλάσματα της σκάλας

που τραβά στα βιαστικά φωτογραφία,

στον κόσμο να αποδείξει που δήθεν βλέπει

ότι ζει.

Και βλέπω την εικόνα του πατέρα

με το βρέφος το νεκρό στην αγκαλιά

ή το γέροντα που χαίρεται ακόμη

έναν κήπο ανθισμένο από τριαντάφυλλα

‒θαύμα το πώς γλίτωσε από τα βομβαρδιστικά‒.

Βλέπω και ακούω στις συνεδριάσεις

για ανύψωση τειχών από δω και πέρα:

«Μα τι θαρρούνε; Ας τους πάρει η διπλανή μας κώμη.»

Μανάδες και αν χωρίζονται απ' τα βρέφη,

πατεράδες και αν σκοτώνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες

και αδίστακτα αντεπιτίθεται η τζιχάντ,

η Ευρώπη τη συνείδησή της νίπτει

με σαπούνι έξτρα παρθένο που χωράει και στην τσέπη.

—Με αυτό πλενόταν η Κλεοπάτρα, η Σεχραζάντ!

—Μήπως γίνεται από άνθρωπο; επιμένω.

—Δεν ξέρω τι μου λέτε, εδώ γράφει «Απ' το Χαλέπι».

01/11/2016