Ποιηματάκια Βρυξελλών...

Έλενα Σταγκουράκη

Ποιηματάκια Βρυξελλών

Τα συγκεκριμένα λαχανάκια Βρυξελλών φύτρωσαν στο εξόχως προνομιακό περιβάλλον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες το 2016. Αποτυπώνουν δε εμπειρίες με γεύση αντίστοιχη εκείνης του εν λόγω ζαρζαβατικού.

1.

Οι γυναίκες του κτιρίου "Σπινέλλι"

Κάθε πρωί με κοιτάζει η Μαλάλα,

με τα δυο μάτια, τα αθώα, μεγάλα

που έχουν γνωρίσει του μίσους τη φρίκη.

Βέλγιο, Ευρώπη, στον κόσμο όλο ανήκει.

Λίγο πιο κάτω, νά σου και η Σιμόνη·

βήμα γοργό που τις «Ρίζες» σιμώνει,

χρεία και ανάγκη αδήριτη όλων.

Ξεριζωμένες οι ρίζες μου, Σόλων!

Απ' το γραφείο έχει περάσει η κυρία

της καθαριότητας ─ μένουν δυο-τρία.

Για τον χυμένο καφέ απολογούμαι.

Μου απαντά: «Στο εξής, θα μιλούμε.»

Όλες, ‘γυναίκες του Κοινοβουλίου’ ─

άραγε της Ενωμένης Ευρώπης;

Κτίριο της τάξης -και αυτό!- του σχολείου:

κτώνται αγαθά μόνο κόποις και πόνοις;

1/2/2016

2.

Worlds apart

Worlds apart θα πει

ένας να ’ναι ο θεός, ο Αλλάχ,

και ν’ απαντάς με «Κύριε ελέησον».

Worlds apart θα πει

να του μιλάς εσύ για τον Χικμέτ

και να ευλογεί το «play station».

Worlds apart θα πει

«όλα τα λύνει το Κισμέτ»

και «ο δρόμος της ζωής είν’ άγνωστος».

Worlds apart θα πει

το βήμα να μη βρίσκεις

κι εκείνος στα τριάντα

παντρεμένος, διαζευγμένος, άτεκνος.

4/2/2016

3.

Σε κατάσταση «έκτακτου συναγερμού»!

Στην πόρτα μου ένας κομάντο,
αγέλαστος, με πολυβόλο.
Σιγά μη μου κάνει κουμάντο
το σιδερικό του όλο κι όλο!

Ο δρόμος μου αποκλεισμένος
και σκέφτομαι «πάει!, αλί μου!,
κανένας θα είναι ζωσμένος
με βόμβες· γιατί βρε Αλή μου;»

Κοιτάζω καλά και το πιάνω
πως σήμερα δεν είναι η μέρα
που εν τέλει κι εγώ θα πεθάνω·
φροντίζει η καλή Πλατυτέρα.

‘Επίσημο’ έχουμε, βγαίνει·
για πού το 'χει βάλει δε λένε.
Μουστάκι αν έχει ή γένι
δεν ξέρω, τα μάτια δεν φταίνε.

Γιατί να μου φταίξουνε που ’ναι
φιμέ της Μερσέντες το τζάμι
και μάλιστα αυτό το συνδράμει
αστυνομολόι; Θωρούνε!

Αρκεί που τη γλίτωσα πάλι

φτηνά και ‘στο τσακ’, παρά τρίχα!

Σαφώς είναι τύχη μεγάλη,

κομάντο στην πόρτα πως είχα!

10/2/2016

4.

Σιελοδίαιτοι

Βρίσκομαι μακριά απ’ την ποίηση.

Ή να βρίσκεται αυτή μακριά μου;

Τόση μνήμη, τόση έξη, τόση οίηση

στο διάβα μου χαθήκανε και ξάφνου

τη βλακεία σας μεμιάς την περιλούστηκα,

μην αφήσει η υποκρισία περιθώριο

για τερτίπια που δεν θα ’ναι τόσο πούστικα.

Μα και η πουτάνα και ο πούστης έχουν όριο,

και κάποτε ιερό, βεβαίως όσιο,

περισσότερο από μένα και από σένα ─

απ’ τον καθένα που με ύφος τόσο μπόσικο

όλα τα ’χει καθαρά και ξηγημένα.

27/4/2016

5.

Δάφνες και πικροδάφνες

                                   

του Σπύρου Χατζηγιάννη

Δάφνη μυρωδική το δέρμα μου σκεπάζει,

αφρός λευκός, μεθυστικός,

αιθέριο έλαιο, βασιλικός πολτός,

μέλι και γάλα.

Σπιθαμή δεν αφήνω, πόρο για πόρο

μέρη κρυφά, φανερά και όλα τ' άλλα,

παντού ο αρχαίος θησαυρός απ' το Χαλέπι.

Και σκέφτομαι το ζεύγος στα χαλάσματα της σκάλας

που τραβά στα βιαστικά φωτογραφία,

στον κόσμο να αποδείξει που δήθεν βλέπει

ότι ζει.

Και βλέπω την εικόνα του πατέρα

με το βρέφος το νεκρό στην αγκαλιά

ή το γέροντα που χαίρεται ακόμη

έναν κήπο ανθισμένο από τριαντάφυλλα

‒θαύμα το πώς γλίτωσε από τα βομβαρδιστικά‒.

Βλέπω και ακούω στις συνεδριάσεις

για ανύψωση τειχών από δω και πέρα:

«Μα τι θαρρούνε; Ας τους πάρει η διπλανή μας κώμη.»

Μανάδες και αν χωρίζονται απ' τα βρέφη,

πατεράδες και αν σκοτώνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες

και αδίστακτα αντεπιτίθεται η τζιχάντ,

η Ευρώπη τη συνείδησή της νίπτει

με σαπούνι έξτρα παρθένο που χωράει και στην τσέπη.

—Με αυτό πλενόταν η Κλεοπάτρα, η Σεχραζάντ!

—Μήπως γίνεται από άνθρωπο; επιμένω.

—Δεν ξέρω τι μου λέτε, εδώ γράφει «Απ' το Χαλέπι».

01/11/2016

6.

Πίσω ολοταχώς!

Απ’ της συνείδησης τα πρώτα διαζώματα,

ο αγώνας σου με νύχια, μ’ εκδορές και πτώσεις.

Στου ‘άγραφου χαρτιού’ τα χαρακώματα

ο στόχος το επιπλέον, το πολύ κι όχι το ανώφελα.

Περισσότερη γνώση,

υψηλότερη αλήθεια,

πολλαπλές εμπειρίες.

—Πόση ακόμη η πορεία; —Τόση, όση.

Και πριν φτάσεις στη μέση,

πριν το τέλος της λάβει η νηστεία,

της ακόρεστης δίψας καταριέσαι τις εστίες.

Όχι άλλη γνώση, αρκετές δυσκολίες

ο αγώνας σου είχε κι έχεις πέσει

σε δίνη αδάμαστη, έως και αστεία.

Πίσω ολοταχώς!

Μα η ζωή δεν είν’ καράβι,

στο λιμάνι να γυρίσει.

Σου κάνει-δεν σου κάνει, ευτυχώς ή δυστυχώς,

το σώμα σου σε τόπο πρωτινό και να λοξίσει,

ό,τι γράφεις το πρωί, δεν ξεγράφεται το βράδυ.

Γι’ αυτό, το νου σου!

Όπου και να δείξει η πυξίδα, όποια να ’ναι τα σημεία,

έχεις πλεύσει. —Δεν υπάρχει γυρισμός!

01/11/2016

7.

Τρύπες

                         του Γιάννη Αγγελάκα, δικαιωματικά

Κι ενώ σε σκέψεις άλλες χανόμουν,

βρεθήκαμε —

θαρρείς σαν και άλλοτε,

σαν τις φορές και το ‘Κάποτε’

που απ’ το Τώρα το χωρίζουνε οι Τρύπες.

Γύπες ανήλεοι που σκάβουν σωθικά

τα δάκρυά σου για τη νέα μου ζάλη.

Ρωτάς τάχα ποιος άνεμος με παίρνει μακριά,

μιλάς γι’ αυτούς τους άλλους που παλεύουν στη σκόνη.

Πώς αλλιώς, αφού δεν κάνω, δεν χωράω πουθενά;

Ελπίζω σε άλλο τόπο, σε άλλη διέξοδο πάλι.

Βλέπεις, το όνειρο που μ’ έφερε μια μέρα ώς εδώ,

από καιρό τώρα έχει γίνει εφιάλτης.

Το φόβο και αν φοβάμαι, προχωράω, και να!

που εμπρός μου πάλι απλώνεται ο χάρτης.

Δεν είναι άλλο, είναι ταξίδι από πληγή σε πληγή,

άλλη με ολίγη, άλλη μέτρια κι άλλη σκέτη.

Τη διαδρομή την έχω μάθει πια απέξω, καλά:

στο ίδιο Τίποτα ψάχνω άλλο σκηνοθέτη.

Στα χέρια μου έχω μόνο την αιώνια αλλαγή,

την αέναη, αναπότρεπτη ανάσα —

σαν και αυτή που ξαφνικά υγροποιήθηκε αργά,

που από τα μάτια σου ξεπρόβαλε και κύλησε απλά

για να ρωτώ και να εικάζω το ‘γιατί’.

23/8/2016

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό "Το Κοράλλι", τεύχος 12-13, Ιανουάριος-
                                         Ιούνιος 2017