"Είπε να καθίσει
να γράψει. Να του γράψει; Κάπως θα έπρεπε στη μνήμη της να τον εντυπώσει, να
μην τον αφήσει να φύγει, εκείνον που έφυγε πριν καν φτάσει. Κάπως θα έπρεπε να
ζήσει αυτή η ιστορία που ποτέ της τέτοια δεν υπήρξε. Αταβιστική πλέον συνήθειά
της να περιμαζεύει αναμνήσεις, αυτές τις καρτ ποστάλ από μελάνι, φωτογραφικό
χαρτί, πηλό, πέτρα, ακόμη και αλάτι που με φροντίδα σε χαρτί τύλιγε, μην το
πιει η υγρασία. Περίεργο που όσοι έτσι προσπερνούσαν είχαν τον ίδιο προορισμό.
Μαγνήτης έμοιαζε η ήπειρος –Κίρκη σωστή– κι ο λωτός αίνιγμα. Ανακάλεσε εαυτόν
εις τάξιν.
Το
δειλινό είχε μια γλύκα ασυνήθιστη για το μέρος, ένα φως πορτοκαλί έλουζε τις
προσόψεις των κτιρίων και καθρεφτιζόταν στο τεχνητό νερό, χαϊδεύοντας το βιομηχανικό
τοπίο και αποσπώντας την προσοχή από τις συρμάτινες περιφράξεις στα έργα του
δρόμου. Στον επόμενο δρόμο δεξιά έφταναν"(...)
Από το διήγημα της Έλενας Σταγκουράκη "Και όμως έχω βρεθεί εκεί"
Η συνέχεια στο περιοδικό Κοράλλι, τεύχος 25-26, Απρίλιος-Σεπτέμβριος 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου