Βασίλης Ζηλάκος
Άνυδρο τοπίο
Κάτι έλεγα θα φανεί στα μάτια σου
απ' του ελκόμενου τη σιωπή στο φως
Γι' αυτό τη δροσερή ψυχή μου
οδήγησα στις μυρουδιές της φλόγας
Συχνά, όταν βραδυάζει
μιας ελιάς το κλάμα ακούω
για τον πετεινό που δεν λαλεί
και καθώς το βλέμμα μου σηκώνω
την πόρτα ψάχνω απ' όπου μπήκα.
2 σχόλια:
Ο φέρελπις Βασίλης!
Την καλησπέρα μου!
Αυτό το ποίημα μού μιλάει. Πολλές φορές, μόνο το βίωμα οδηγεί απ' το αόριστο και το συμβολικό στο συγκεκριμένο. Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου