Στη δική μου της δύσης σιγή...

Elena Tamargo 

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

Εγώ, απ’ την Αβάνα

Γι’ άλλη μια φορά κορίτσι γίνομαι μες στο χειμώνα

και κανείς δε μου χαρίζει μια γαρδένια.

Κι όμως, την επιστροφή των φεγγαριών μου υιοθετώ

σιωπηλή στο βάθος του δρόμου,

σχεδόν ευτυχής, σαν σε λήθαργο,

κάτω από αυτήν την πέτρα την κόκκινη.

Κυματίζω σαν κάμπος λουλουδισμένος∙

αυτή η προίκα αναλογεί σε μια γυναίκα ξυπνητή,

ένα όνειρο αιωρούμενο πάνω απ’ το σώμα.

Τα λίλιουμ της Ροζίτας,

οι μόνοι μου μάρτυρες,

την κουκουβάγια περιμένουν

στη δική μου της δύσης σιγή.

Επιστρέφω στα μεσάνυχτα αυτού του χειμώνα∙

πλησίασε, το όμποε και το ταμπούρλο μου ν’ ακούσεις,

πλησίασε κι ας με μαγέψεις.

Πόλη, πόλη

μη σκοτώνεις τη μανία μου να ‘μαι όμορφη

γυμνή να περιφέρομαι και τα μαλλιά μου να χτενίζω.

Πόλη με πουλιά και φρεάτια,

πιθανή σκηνή μιας ιστορίας που έληξε.

Αχ, πόλη μου

γρασίδι μου

τρέχουσα θέση μου

την ώρα που κοιμούνται τα περιστέρια.

Πόλη που ευλογείς την ξαγρύπνια μου

τράβηξέ με προς τη θάλασσα

δίχως φάρους ούτε θύματα,

με φύκια στα μαλλιά μου

και στα δικά σου από αλάτι.

********************************

Habanera yo

Soy otra vez muchacha en el invierno
y nadie me regala una gardenia.
Pero el regreso de mis lunas
ahíjo taciturna del fondo de la calle
casi feliz, aletargada
bajo esta piedra roja.
Retozo como un campo florecido
es la herencia adecuada de una mujer despierta
un sueño desprendido del cuerpo que lo ha usado.
Los lirios de Rosita
mis únicos testigos
esperan la lechuza
en el silencio mío del oeste.
Vuelvo en la medianoche de este invierno
acércate a escuchar mi tambor y mi oboe
acércate con riesgo de hechizarme.
Ciudad, ciudad
no mates mi manía de ser bella
de pasearme desnuda y cepillarme el pelo.
Ciudad con pajaritos y cisternas
el probable lugar donde acabó una historia.
Ay, mi ciudad
mi pasto
mi sitio recurrente
a la hora en que duermen las palomas.
Ciudad que has bendecido mis vigilias
arrástrame hacia el mar
sin farolas ni víctimas
con algas en mi pelo
y en tu pelo de sal.

 

―·―·―·―·―·―

 

Εικόνες σκόρπιες της Αβάνας

Σκέψεις, κλοπές, απολαύσεις∙

τα πάντα ένας και μόνο σπασμός.

Λάζαρε, σπεύσε βραδέως.
Ξεπήδησε απ’ τα σάβανα σαν δε σε βλέπουν

και δείξε τα σπλάχνα της σονάτας.

Το πλάσμα αυτό ξεχαλίνωσε το τίποτα.

Είναι η σήψη η τόσο φυσική που σε περιβάλλει.

Βλέπω την ξαγρύπνια σου με τα δικά της μάτια

βλέπω το δίσκο να γυρίζει και τους ανθρώπους

βλέπω απόνερα, τραμ

βλέπω γιγάντια κομμάτια της Αβάνας.

Τους μαύρους βλέπω

με τα πόδια τους να παίζουν το ρυθμό αιώνων.

Μαύρους, πνευματικούς.

Λευκό το μαντίλι στο πρωινό τραπέζι

λευκός ο παππούς μου

λευκοί στην εξορία, αφηρημένοι

μεθυσμένοι από λευκότητα

λευκά τα νοσοκομεία

μαύρο το σώμα μου στον έρωτα τον πρώτο.

Καταφτάνουν οι πεταλούδες, την καύση μου να βεβαιώσουν

και μ’ αφήνουν την ανάσα τους να φιλώ∙

η ανώφελη τελετή 

πλάι στο θαμπό καντήλι.

 

*********************************

Fragmentos de La Habana

Pensar, robar, gozar
todo un único espasmo.
Arpegia y pica, Lázaro.
Salta de los tejados cuando nadie te vea
y muestra el interior de la sonata.
Aquella criatura desenfrenó la nada.
Es la maldad tan natural lo que te bambolea.
Veo tu insomnio a su manera
veo el disco girar y a los hombres
veo charcos, tranvías
veo enormes pedazos de La Habana.
A los negros los veo
resonando a sus pies el toque de los siglos.
Negros espirituales.
Blanco el mantel del primer desayuno
blanco mi abuelo
blancos en el exilio, desconcertados
borrachos de blancura
blancos los hospitales
negro mi cuerpo en el primer amor.
Llegan las mariposas a confirmar que ardí
y me dejan besando su jadeo
la inútil ceremonia
junto al candil oscuro. 

 

 

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Poeticanet (τεύχος 12, Απρίλιος 2010)