REINALDO ARENAS
ΔΥΟ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΕΧΩ ΕΓΩ: ΤΗΝ ΚΟΥΒΑ ΚΑΙ ΤΗ ΝΥΧΤΑ
Δυο πατρίδες έχω εγώ: την Κούβα και τη νύχτα,
υποταγμένες και οι δυο στην ίδια κόλαση.
Κούβα ίσον νύχτα –και πού μια όαση;–
απ’ της κατηγορίας τους δε σώζομαι τα δίχτυα:
«Μακριά από την πατρίδα, τρελός με οπτασίες,
ως και ο θυμός σου με πλάνη μοιάζει,
καθώς και με ρόδα που το δρόμο χαράζει
και στον κατακλυσμό τραβά δίχως υποψίες.
Η προσπάθεια ν’ αναπνεύσεις μάταιος κόπος,
ο ήλιος λάμπα παραμένει σβηστή
και κυνικός θα γίνεις το ωραίο αν θες να ζήσεις.»
Αν τέτοια είναι η πατρίδα –το σκότος όπως–
οι αιώνες ενός κόσμου φταίνε εγωιστή,
μα εγώ ελπίζω μοναχά στην τρέλα της δικής μου φύσης.
(Νέα Υόρκη, 1986)
********************************
DOS PATRIAS TENGO YO : CUBA Y LA NOCHE
Dos patrias tengo yo: Cuba y la noche,
sumidas ambas en un solo abismo.
Cuba o la noche (porque son lo mismo)
me otorgan siempre el mismo reproche:
"En el extranjero, de espectros fantoche,
hasta tu propio espanto es un espejismo,
rueda extraviada de un extraño coche
que se precipita en un cataclismo
donde respirar es en sí un derroche,
el sol no se enciende y sería cinismo
que el tiempo vivieras para la hermosura".
Si ésa es la patria (la patria, la noche)
que nos han legado siglos de egoísmo,
yo otra patria espero, la de mi locura.
(Nueva York, 1986)
