Ιωσήφ Βεντούρας
...
Δίπλα του η Λέα χάραζε με το μολύβι
Ζωγράφιζε σύννεφα
Σύννεφα με γραμμές
Εκείνος δεν ήταν στις γραμμές της
Δεν ήταν
...
Εσύ που ξυπνούσες συντροφιά με τη μηλιά
εσύ που σελάγιζες σ' ένα κοράλλι γέννας
εσύ που πότιζες το άνθος της αγάπης σου
εσύ που ζητούσες τη γεύση της κανέλλας
και το σκοτάδι
για ό,τι χάνεται σε άκρο βαθύ
Ήρθες να κλάψεις στο μετέωρο του ήλιου σου
ήρθες να περπατήσεις σε ξεραμένα φύλλα
ήρθες να βάλεις σημάδι το φεγγάρι
ήρθες να μετρήσεις το μελανί της πέτρας
και το σκοτάδι
που διαγράφει τον ουρανό
Χάθηκαν τα Σάββατα την άνοιξη
χάθηκαν οι Κυριακές το καλοκαίρι
χάθηκαν το φθινόπωρο οι γιορτές
χάθηκαν το χειμώνα οι φωτιές
...
Εκλάμψεις
Αριθμοί
Και μακριά
φτεροκοπούσε μία φωνή.
(Από το "Κυκλώνιο")
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου