Ελένη Μαρινάκη
Στους άκλαυτους νεκρούς κάνω χοές
μήπως και σταματήσουν λίγο το ταξίδι
πρώτος Εσύ δοκίμασες χολή και ξίδι
και σ' άλλες γειτονιές γυρνάς γυμνός.
Άναψα ξύλα και κλαδιά να γίνει μέρα
για να στεγνώσεις λίγο απ' τις βροχές
στον ύπνο σου παλεύεις πάλι με τριχιές
στερνό τραπέζι έχεις κάνει στην εσπέρα.
Όμορφε και καλέ μου πότε θα σ' το πω
το κόκκινο στο χέρι σου πως σε προδίδει
κρατάς και κρύβεις χρόνια ένα αντικλείδι
που μου 'ταξες και που ποτέ δεν θα το δω.
***
Εσύλησαν τον ήλιο οι σκιές
σε ανοιγμένους τάφους
τα κτερίσματα σπασμένα
σε ρώτησα ποιους δρόμους τριγυρνάς
και βγαίνεις με τα χέρια πληγωμένα.
Κοιμάσαι άγρια σε ξένες αγκαλιές
εμένα δε μου χάρισες ούτε τραγούδι
αργά χορεύεις και πετάγονται φωτιές
να κάψει η νύχτα
και το τελευταίο της λουλούδι.
***
Κατεβαίνει η νύχτα
με τα κυπαρίσσια·
στους κλώνους της
κρέμεται το σκοτάδι
υφάδι σκληρό
που τρώει το δέρμα.
Με κίτρινα φώτα
θέλεις πάλι
να με ξεγελάσεις.
Δεν θα σε πιστέψω
αυτή τη φορά·
εγώ γυρίζω στη φωλιά μου
κριτής και μάρτυρας
στα ψεύτικα τοπία
που με περπατούσες.
***
... Λαθρεπιβάτης στη ζωή της
ταξιδεύει
με ψεύτικα τρενάκια
δίχως ράγες...
Επιλογή/ σύνθεση από τις συλλογές "Εδώ στο λίγο" και "Τώρα αίμα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου