Roberto Juarroz
Το φως μέσ' απ’ το φίλτρο των νεφών…
Το φως περνά μέσ' απ’ το φίλτρο των νεφών,
των δέντρων, του αέρα και σωμάτων άλλων,
μα πιο πολύ ακόμα μέσ' απ’ αυτό της σκέψης.
Απ’ την αρχή το πρόγραμμα της μέρας ξαναφτιάχνει
μετουσιώνοντας το πρωινό
σε πρωτόκολλο αναμνήσεων.
Πολλά φώτα έχει το φως,
μέρες πολλές η μέρα,
όπως πολλά τα πρόσωπα στον καθρέφτη καθενός.
Μα το κλειδί άλλο δεν είναι απ’ το φίλτρο,
τη συνδυαστική λεπτότητα,
την εφευρετικότητα της μοίρας
ώσπου οι δόσεις διαύγειας να σουρώσουν
και τα ίχνη των ειδώλων να ταιριάξουν,
αυτών που την κάθε ώρα σε στιγμές μονάκριβες μετατρέπουν
μέσα στην ανούσια –υποτίθεται– μονοτονία του χρόνου.
Πάντα ζητάει μεσάζοντες το φως,
όπως –θαρρείς– τα πράγματα όλα.
Της πραγματικότητας ίσως κλειδί να ’ναι τούτο:
Μηνύματα άμεσα δεν υπάρχουν.
Τα πάντα μεσολάβηση, καθώς το άμεσο σκοτώνει.
Και τι να παρεμβάλει τότε κανείς
ανάμεσα στο ρόδο και το φως,
τη νύχτα και τον έρωτα,
τον άνθρωπο και το θάνατο,
ανάμεσα στη ζωή και τούτο το πρωινό,
που ανάμνηση έχει γίνει;
Τι να παρεμβάλει κανείς ανάμεσα
σ’ αυτό που κάτι είναι
και σε ό,τι δεν είναι,
για να μπορέσει να γίνει;
Πώς να φιλτράρεις την απόσταση
ανάμεσα σε ’μας και την απουσία,
προκειμένου εν τέλει τη δική μας να βρούμε παρουσία;
Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη
********************************
La luz filtrada por las nubes…
La luz filtrada por las nubes,
los árboles, el aire y otros cuerpos,
pero más aún filtrada por el pensamiento,
reconstruye el proyecto del día
y hace de la mañana
un protocolo de recuerdos.
Hay muchas luces en la luz,
muchos días en el día
y muchas zonas en el cristal de cada uno.
Pero la clave es el tamiz,
la sutileza combinatoria
la inventiva del azar
para cernir las dosis de transparencia
y ajustar la estela de reflejos
que hacen de cada hora un tiempo único
en la supuestamente boba monotonía del tiempo.
La luz necesita siempre intermediarios,
como quizá todas las cosas.
Tal vez sea una clave de la realidad:
no hay mensajes directos.
Todo es mediación porque lo directo destruye.
¿Qué intercalar entonces entre la rosa y la luz,
entre la noche y el amor,
entre un hombre y la muerte,
entre la vida y esta mañana transmutada de recuerdos?
¿Qué poner entre lo que una cosa es
y aquello que no es,
para que pueda serlo?
¿Cómo tamizar la distancia
entre nosotros y la ausencia
para encontrar por fin nuestra presencia?
Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Poeticanet, τεύχος 13, Σεπτέμβριος 2010 (http://poeticanet.com/poets.php?subaction=showfull&id=1285725970&archive=&start_from=&ucat=252&show_cat=252)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου