Ο καναπές κι η πολυθρόνα...

Έλενα Σταγκουράκη

Ο καναπές κι η πολυθρόνα

(Διάλογος σε τρία μέρη)

—Σήμερα προτίμησε εμένα.

Ξεγυρισμένος ο καυγάς, πάν’ τα πιατικά

και τα θρύψαλα ένα γύρο σκορπισμένα.

—Κακία δεν σου κρατώ,

δεν ζηλεύω, και ας μου είσαι και μπερζέρα.

Επάνω μου ο δύστυχος τη βγάζει συνεχώς,

μία νύχτα ας σου φέξει και εσένα.

—Έχεις δίκιο, είναι όντως γεγονός

πως για μήνες δεν ξαπλώνει στο κρεβάτι.

Της συζύγου είναι έδαφος, κομμάτι εχθρικό,

και φοβάται μην ξυπνήσει με ένα μάτι.

—Όχι που ’μαι άντρας, την αλήθεια θα την πω

(έχει όρια η αντρική αλληλεγγύη):

νόμιζες πως φταίει μόνο ο ένας απ’ τους δυο;

—Πώς λες, λοιπόν, θα πάει η ιστορία;

Μακριά λες να τραβήξει η βαλίτσα;

—Μικρή μου, άμαθη, αθώα πολυθρόνα,

άκου εμένα που γνωρίζω της ζωής την αβαρία,

μιας και πάνω μου έχουν πει ένα σωρό.

Λίγο ‘μάτι’, λίγα ψώνια, ίσως μια παρασπονδία

και πάλι στο κρεβάτι του, σ’ το λέω, θα γυρίσει·

με ασύγκριτη σβελτάδα ‒ ίδια έφιππου Ζορό.