Όπου όλα είναι συμπόνια...

 

Όλγα Σεντακόβα

[Κινέζικο Οδοιπορικό]

15

Για τον λευκό δρόμο, για το ψυχρό έναστρο σύννεφο,

λένε πως έφυγαν και πως εμείς θα κινήσουμε κάποτε:

από πέτρα σε πέτρα περνώντας το νερό,

από πλανήτη σε πλανήτη διασχίζοντας τον αποχωρισμό,

σαν μια φωνή που περνά τραγουδώντας από νότα σε νότα.

Εκεί όλοι μας, λένε, θα συναντηθούμε, παντελώς λευκασμένοι

από το Γαλαξία.

Πόσες φορές -θα το παραδεχτώ- προς το απαγορευμένο κατώφλι

πλησίαζε η καρδιά, πόσες φορές χτυπούσε,

δίνοντας υποσχέσεις, άγνωστο σε ποιον:

Κανείς δεν με αναζητά, κανείς δεν θα λυπηθεί,

κανείς δεν θα εκλιπαρίσει: μείνε μαζί μου!...

Ω, δεν είναι από θλίψη γήινη ένα τέτοιο θαύμα πίσω απ’ την πόρτα της γης.

Αλλά επειδή δεν θέλουμε, δεν θέλουμε τα κρίματά μας,

επειδή είναι καιρός να κινήσουμε 

να ζητήσουμε για όλα συγχώρεση.

Βλέπετε, κανείς δεν θα επιζήσει

δίχως τούτο το ψωμί της λάμψης.

Καιρός να κινήσουμε για εκεί,

όπου όλα είναι συμπόνια.

Μετάφραση από τη ρωσική: Γιώργος Χαβουτσάς

Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό "Ποιητική", τεύχος 7, άνοιξη-καλοκαίρι 2011)