Kobo Abe
23.
Got a one way ticket to the blues, woo woo...
(Πρόκειται για ένα θλιμμένο μπλουζ, που μιλάει για ένα εισιτήριο μιας διαδρομής...) Αν θες να το τραγουδήσεις, τραγούδα το όπως σου αρέσει. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι που έχουν πιαστεί στην αρπάγη του εισιτηρίου μιας διαδρομής, ποτέ δεν τραγουδούν μ’ αυτό τον τρόπο. Η σόλα των παπουτσιών που φοράει η ράτσα των ανθρώπων που δεν έχουν παρά ένα τέτοιο εισιτήριο, μιας διαδρομής, είναι τόσο πολύ λιωμένη, που ουρλιάζουν απ’ τον πόνο, αν πατήσουν ακόμα και πάνω σε βότσαλα. Το να τους κάνουν να περπατήσουν κι άλλο ακόμα, είναι πολύ. Αυτό που θέλουν να τραγουδήσουν είναι το μπλουζ για ένα εισιτήριο δύο διαδρομών. Το εισιτήριο μιας διαδρομής είναι μια κομματιασμένη ζωή, στην οποία το χθες και το σήμερα, το σήμερα και το αύριο έχουν χάσει το σύνδεσμο μεταξύ τους. Ο μόνος που μπορεί να μουρμουρίσει ένα τέτοιο, γεμάτο πληγές εισιτήριο μιας διαδρομής είναι σίγουρα ο άνθρωπος που κρατάει στα χέρια του ένα εισιτήριο δύο διαδρομών. Ακριβώς γι’ αυτό, για να μη χαθεί ή να μην κλαπεί το άλλο μισό, δηλαδή το εισιτήριο της επιστροφής, οι άνθρωποι που το έχουν γίνονται έξαλλοι, αγοράζουν μετοχές, ασφαλίζονται, μιλάνε άλλη γλώσσα στο συνδικάτο τους και άλλη στους ανωτέρους τους. Γι’ αυτό, προκειμένου να κλείσουν τ’ αυτιά τους στις ικετευτικές φωνές των ανθρώπων του εισιτηρίου της μιας διαδρομής που ζητούν συνεχώς βοήθεια, φωνές που φτάνουν μέσα απ’ το σιφώνι όπου χύνονται τα νερά του μπάνιου ή μέσα από την τρύπα του αποχωρητηρίου, βάζουν τον ήχο της τηλεόρασης όσο πιο δυνατά μπορούν ή μουρμουρίζουν με αφοσίωση το τραγούδι για το εισιτήριο της μιας διαδρομής. Έτσι, αν κάποιο μπλουζ για ένα εισιτήριο δύο διαδρομών γινόταν κάποτε το τραγούδι των ανθρώπων που είναι κλεισμένοι στη φυλακή, αυτό δε θα ’ταν καθόλου παράξενο.
(Από το μυθιστόρημα του Κόμπο Αμπέ, "Η γυναίκα της άμμου")
Μετάφραση: Στέλιος Παπαλεξανδρόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου