Ο ρυθμός του κόσμου...

Γεώργιος Βιζυηνός

Στίχοι του Φρενοκομείου  

Μεσ’ στα στήθια η συμφορά 

σαν το κύμα πλημμυρά, 

σέρνω το βαρύ μου βήμα 

σ’ ένα μνήμα!  

Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά 

που εχαιρόμουν μια φορά 

έτσι σε μιαν ώρα..

μεσ’ σ’ αυτήν την χώρα 

όλα άλλαξαν τώρα!  

Κι απο τότε που θρηνώ 

το ξανθό και γαλανό 

και ουράνιο φώς μου, 

μετεβλήθη εντός μου 

και ο ρυθμός του κόσμου.  

Μεσ’ στα στήθια η συμφορά 

σαν το κύμα πλημμυρά, 

σέρνω το βαρύ μου βήμα 

σ’ ένα μνήμα…  

Τον σταυρό τον αψηλό 

αγκαλιά γλυκοφιλώ 

το μυριάκριβο όνομά της 

κι απ’ τα χώματά της  

η φωνή της η χρυσή 

με καλεί “έλα και σύ 

δίπλα στο ξανθό παιδί σου 

και κοιμήσου!”