Με κάτι ανάμεσα σε ρέμβη και ραστώνη...

Raúl Gómez Jattin (1945 – 1997)

 

Λόλα Χάτιν

Πιο πέρα απ’ τη νύχτα που τρεμοσβήνει στα παιδικά τα χρόνια
Πιο πέρα ακόμη κι από την πρώτη μου ανάμνηση
Βρίσκεται η Λόλα –η μητέρα μου– εμπρός σ’ έναν καθρέφτη
να πουδράρει το πρόσωπό της και τα μαλλιά της να χτενίζει
Είναι ερωτευμένη με τον Χοακίν Πάμπλο –το γέρο μου–

και ήδη πάνε τριάντα χρόνια που ’ναι όμορφη και δυνατή
Αγνοεί πως στην κοιλιά της κρύβομαι για τη στιγμή
που η δυνατή ζωή της τη δύναμη χρειαστεί της δικής μου ζωής
Πιο πέρα από τα δάκρυα ετούτα που το πρόσωπό μου διασχίζουν
από τον αβάσταχτο πόνο τους που μοιάζει με γροθιά
βρίσκεται η Λόλα –η νεκρή– ακόμη σφριγηλή και ζωντανή
καθισμένη στο  μπαλκόνι αγναντεύοντας τα φώτα
καθώς το αεράκι της ανακατεύει
τα μαλλιά κι εκείνη πάλι τα μαζεύει
με κάτι ανάμεσα σε ρέμβη και ραστώνη
Πιο πέρα από ετούτη τη στιγμή που πέρασε ανεπιστρεπτί
βρίσκομαι κρυμμένος εγώ στη ροή ενός χρόνου
που πολύ μακριά με παίρνει και που τώρα τον διαισθάνομαι
Πιο πέρα από ετούτον τον στίχο που μυστικά με σκοτώνει
βρίσκεται το γήρας –ο θάνατος– ο ακούραστος χρόνος
όταν οι δυο αναμνήσεις, της μητέρας μου κι εμένα,
μια και μόνον ανάμνηση γίνουν: ετούτος ο στίχος

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*********************************

Lola Jattin

Más allá de la noche que titila en la infancia
Más allá incluso de mi primer recuerdo
Está Lola - mi madre - frente a un escaparate
empolvándose el rostro y arreglándose el pelo
Tiene ya treinta años de ser hermosa y fuerte
y está enamorada de Joaquín Pablo - mi viejo -
No sabe que en su vientre me oculto para cuando necesite
su fuerte vida la fuerza de la mía
Más allá de estas lágrimas que corren en mi cara
de su dolor inmenso como una puñalada
está Lola - la muerta - aún vibrante y viva
sentada en un balcón mirando los luceros
cuando la brisa de la ciénaga le desarregla
el pelo y ella se lo vuelve a peinar
con algo de pereza y placer concertados
Más allá de este instante que pasó y que no vuelve
estoy oculto yo en el fluir de un tiempo
que me lleva muy lejos y que ahora presiento
Más allá de este verso que me mata en secreto
está la vejez - la muerte - el tiempo incansable
cuando los dos recuerdos: el de mi madre y el mío
sean sólo un recuerdo solo: este verso

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Poeticanet (τεύχος 14, Μάρτιος 2011)