Στο μαύρο μετάξι, του χρόνου τα σείστρα...

Γιώργος Σεφέρης

Παντούμ

Τ' αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους

στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια

ψυχή μου λυτρώσου απ' τον κρίκο του σκότους

πικρή φλογισμένη που δέεσαι μ' ευλάβεια.

Στο πέλαγο σέρνουν φωτιές τα καράβια

η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη

πικρή φλογισμένη που δέεσαι μ' ευλάβεια

ψυχή  μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει.

Η νύχτα στενεύει και στέκει σαν ξένη  

στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει

ψυχή  μου γνωρίζεις ποιος νόμος σε δένει

και τι θα σου μείνει και τι θα σ' αφήσει.

Στο μαύρο μετάξι τα φώτα έχουν σβήσει

ακούγουνται μόνο του χρόνου τα σείστρα

και τι θα σου μείνει και τι θα σ' αφήσει

αν τύχει κι αστράψει η βουβή πολεμίστρα.

Ακούγουνται μόνο του χρόνου τα σείστρα

μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη

αν τύχει κι αστράψει η βουβή πολεμίστρα

ούτε όνειρο θα 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ.

Μετάλλινη στήλη στου πόνου την άκρη 

ψηλώνει η στιγμή σα μετέωρο λεπίδι

ούτε όνειρο θα 'βρεις να δώσει ένα δάκρυ

στο πλήθος σου το άυλο που σφίγγει σα φίδι.

Ψηλώνει η στιγμή σα μετέωρο λεπίδι

σαν τι να προσμένει να πέσει η γαλήνη;

στο πλήθος σου το άυλο που σφίγγει σα φίδι

δεν είναι ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη.

Σαν τι να προσμένει να πέσει η γαλήνη;

Σ' ανθρώπους κλειστούς που μετρούν τον καημό τους

δεν είναι ουρανός μηδέ αγγέλου ευφροσύνη

τ' αστέρια κρατούν έναν κόσμο δικό τους.