Να ξέρεις, είναι ο άνθρωπος τυφλός. Πλην όμως...

Κώστας Κουτσουρέλης

Χωλή σεστίνα


Να ξέρεις, είναι ο άνθρωπος τυφλός. Πλην όμως
και στην τυφλότητά του κάποτε διακρίνει
πίσω από τις σκιές το φως: στιλπνό, βαθύ
να διακλαδίζεται στη ράχη των πραγμάτων.
Το φως τού δίνει όνομα να υπάρχει, βάρος
στο χώμα για ν' αγκιστρωθεί, του δίνει σώμα

ακόμα, και σκοπό. Ώσπου κι αυτό το σώμα
στο τέλος να χαθεί ‒ σ' ένα αλλά, ένα όμως,
στου ενδοιασμού ένα μη... Κι ώσπου πια δίχως βάρος
να μείνει, δίχως καν ματιά για να διακρίνει
άλλο απ' το σκότος, που είναι των πραγμάτων
το μέτρο το πιο οριστικό, το πιο βαθύ.

(Ω εσύ σκοτάδι αόμματο, εσύ βαθύ
αναίτιο παραμύθι, δες! Δεν έχω σώμα,
θάψε με αν θες στη στάχτη των πραγμάτων,
σβήσε μου εσύ το θάρρος... Να το σκέφτεσαι όμως:
μια σπίθα αρκεί, αρκεί κανείς για να διακρίνει
να φθίνει, να σκορπάει στο φως κάθε σου βάρος...)

Φυραίνει η μέρα, πέφτει ο ήλιος, παίρνει βάρος
γράφοντας κύκλο η σκέψη σου, κύκλο βαθύ.
Ψηλά πετώντας κι ο αητός μόλις διακρίνει
από τη ζάλη τ' ουρανού της γης το σώμα ‒
σκόνη λεπτή τα μάτια του λερώνει. Κι όμως,
ακόμα αντέχει η οπτασία των πραγμάτων.

Ακόμα αντέχει η οπτασία των πραγμάτων,
ακόμα αντέχει ο κόσμος... Κι αν τον νιώσεις βάρος
σκληρό τα γόνατά σου να λυγίζει, όμως
το βάρος του είναι που σε φέρνει εδώ: βαθύ,
όπως στον ύπνο οι φόβοι σου σαν παίρνουν σώμα
κάτω απ' τα βλέφαρα, τότε που δεν διακρίνει

ο ναρκωμένος αν κοιμάται, ούτε διακρίνει
τ' όνειρο καν τι το χωρίζει απ' των πραγμάτων
τον σωρό... Μα ω ναι! έχει σώμα, έχει το σώμα
που έχει ο κόσμος σου, έχει το ίδιο βάρος,
έχει το ίδιο φως: στιλπνό πάντα, βαθύ,
πέρα από κάθε τύψη, κάθε αλλά, κάθε όμως,

πέρα από κάθε ενδοιασμό . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 


(Γενάρης 2013)