«Οι απόψεις ενός κλόουν»
του Χάινριχ Μπελ,
Σκην. Αργ. Ξάφης
Εθνικό Θέατρο
Μάρτιος 2014
Απόψεις τόσο σοβαρές και λογικές, που όταν τις συμμερίζεται κανείς στη σημερινή πραγματικότητα δεν μπορεί, παρά να θεωρηθεί κλόουν. Ο κλόουν του Μπελ, ένας κλόουν τρυφερά αθώος, μα συνάμα ενήλικας – ένα απαρηγόρητο παιδί, με σκέψη στοχαστή και ειλικρίνεια… τρελού ή μεθυσμένου. Ύπουλα γίνεται η δουλειά: το γλυκόπικρο προκαλεί την ψευδαίσθηση πως όλα βαίνουν καλώς. Μέσα στη γυάλα του κλόουν όλα μοιάζουν μακρινά και ουδέτερα, η απόλυτη αποστασιοποίηση. Σαν όμως το χειροκρότημα δηλώσει τη λήξη, η γυάλα δεν σπάει σαν σαπουνόφουσκα από την πρώτη στάλα βροχής. Η γυάλα τώρα είναι δική σου, γλυκόπικρα σε περιβάλλει, σου φέρνει στο νου τους μορφασμούς της πονεμένης απόγνωσης, μιας αγάπης χαμένης, της οντολογικής μοναξιάς και της βουβής, μακριάς κραυγής τους. Ύπουλα γίνεται η δουλειά, και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, η απόγνωση βρίσκεται μέσα σου, γύρω σου, παντού στους δρόμους, στα πρόσωπα… Γίνεσαι ο κλόουν που κλαίει γελώντας και γελά κλαίγοντας. Ένας πολύ «ύπουλος» Δημήτρης Παπανικολάου ως Χανς, ένας αίλουρος Θανάσης Λέκκας, μια πολύ μέτρια Δέσποινα Κούρτη κι ένας Γιώργος Γάλλος βαρύς (έχει υπάρξει πολύ καλύτερος) στην ονειρική σκηνοθεσία του Ξάφη. Η μετάφραση του «καθόλιου» και του «Τάδενχοφ», όπως και ολόκληρου εκείνου του σημείου, εξαιρετική. Κάτι όμως νιώσαμε να λείπει, και δεν έχουμε ακόμη αποφασίσει αν φταίει γι’ αυτό η μουσική/μουσικότητα που θα ’πρεπε να είναι είτε περισσότερο ανεπτυγμένη είτε ακόμη λιγότερο παρούσα ή αν ευθύνεται γι’ αυτό κάτι άλλο: οι απόψεις ενός κλόουν, ας πούμε.
Έλενα Σταγκουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου