Η λευκή καταγωγή των χρωμάτων...

 

Λίνος Ιωαννίδης

Κορίτσι γαλάζιο

Βλέπω το κορίτσι μου
το γυμνό το πρόσωπο
το χιόνι

Νιφάδες το νερό
βρέχει τα χείλη πέφτει
πάνω στα βλέφαρα
πάνω στα πόδια

Αθόρυβα πουλιά
περνούν τα ποτάμια
με γυάλινα δόντια
σκίζουν τα κρύσταλλα λόγια του νερού
ματώνουν τη φωνή της

Αλλού
τα χέρια της στα σύννεφα
αχνοφέγγουν
γνέφουν μυστικά
αλλού ν' ακούω τη φωνή της

Το κορίτσι μου στα σύννεφα
είναι ποτάμι χιόνι
κόκκινο χιόνι
γαλάζιο στην καρδιά


***

Η ενοχή των αθώων

Όταν περνούν
όταν κοιτούν
πότε μπροστά
πότε πιο πίσω
όταν σιωπούν
χωρίς τον ψίθυρο
χωρίς τον ήχο
ερωτούν
αν ήσαν πάντα
δίχως πρόσωπο
δίχως ίσκιο
πονούν αν ήσαν
δέντρο δίχως όνομα


***


Κλειστά χώματα

Φύσαγε
φύσαγε σύννεφα φωνές
φύσαγε φύλλα
φύσαγε δάχτυλα φτερά
έπαιρνε τον αέρα
μέσα στα χώματα
κάτω στα σώματα
μες στα κλειστά ποτάμια
έσταζε
το μείγμα της ανάμνησης
έπεφτε
των αγαλμάτων η πρώιμη ζύμη
στα χώματα
στον ουρανό
στα δώματα


***


Είναι και μέρος των οστών του τα βήματα
η λευκή καταγωγή των χρωμάτων




Από τον συγκεντρωτικό τόμο: "Η θέση του χρόνου"