Έλενα Σταγκουράκη
Πατρίδες ΙΙ
Ακόμη και το υπέδαφος σε διώχνει
αυτής της χώρας με ιστορία ―
λευκό αδιάφανο σεντόνι
να καλύπτει μια ζωή στην αχρηστία.
Χαράματα ξυπνούν τα σωθικά της
δεν σ’ αντέχουν ούτε εκείνα και θυμώνουν:
πώς τολμάς εσύ να στέκεσαι μπροστά τους
τόσα χρόνια που παλεύουν και τα ενώνουν;
Η αλήθεια είναι απλή και είναι αμοιβαία:
ποτέ σας δεν τα βρήκατε οι δυο σας ―
Κρητικιά είσαι, ποτέ σου Αθηναία
δεν υπήρξες―
το ομολογείς περήφανα, γενναία.
Τα βράδια τώρα πλέον δεν κοιμάσαι ―
πριν τους άλλους, σε ξυπνούν οι εντός σεισμοί
από μια ζωή που αχνά τώρα θυμάσαι
και μια άλλη ― αθώοι στεναγμοί
γίνετε τρένα και αεροπλάνα ―
όσο μακρύτερα, καλύτερα άλλο τόσο
μακριά από τ’ αφιλόξενα τα σπλάχνα
αυτής της χώρας ―
Σε χωρεί; Δεν σε χωρεί; Ναι μεν, αλλά ωστόσο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου