Και ξάφνου...

 

Έλενα Σταγκουράκη

Ας πέθαινα

Quisiera morir ahora de amor
                                                para que supieras…
                                                I.V.

Αφού τρόπος πια άλλος δεν μένει
για την αγάπη μου να σε πείσει
ας πέθαινα κι αντάμωνα
στο επέκεινα,
όσα έχω εδώ και μ’ έχουνε αφήσει.
Στο αλλού, στο μακριά, σε άλλο ουρανό
τις μάταιες ελπίδες μου ξορκίζω,
αφού δεν έχω αέρα να τραφώ,
δεν έχω τρόπο ούτε δικαίωμα να σε δω
και στης μνήμης τα νερά το νου βυθίζω.
Πώς να ξεδιψάσει το κορμί;
Το δέρμα μου πώς τάχα να το υδατώσει
τα χείλη μου πώς να τα κοκκινίσει
τα μάτια μου πώς να τα ξανανιώσει
της μνήμης το ελιξίριο;
Δίχως το δέρμα σου, τα χείλη σου, τα μάτια σου
η μέρα και η νύχτα
η αιώρηση και η πτώση
αιμάτινο της άρνησης αργύριο.

****

Ο χρόνος μου αν μάζευε

Πολλές φορές στοχάζομαι
τι θα έκανα αν ο χρόνος μου
απόμενε λειψός·
αν μάζευε και μόνος του βασίλευε ο θυμός
  για μια ζωή αβίωτη, μισή.
  Θα μάθαινα ίσως τότε αυταπάρνηση
  τι θα πει και υποταγή
  στου πάθους μου και του ένστικτου τη χώρα.
  Ανέγγιχτα θα άφηνα τα δώρα
  του εγωισμού.
  Και να,
  εσένα απλά θα φώναζα, σαν πρώτα,
  όχι στο σπίτι μου, μα ώς το χείλος του γκρεμού:
  μέσα στα χείλη μου, τα δάση μου και τα άνθη.
  Πριν το θάνατο, μαζί σου να πεθάνω,
  και μια και δυο και τρεις, πάλι και πάλι, 
  ώστε να φύγω ευτυχισμένη ―
  το φευγιό μου με τον έρωτά σου να γλυκάνω.

 ****

Και ξάφνου

Και ξάφνου χθες

συστηθήκαμε απ’ την αρχή ―

στης μέρας και του Μάη το λυκαυγές.

Όνομα, ηλικία, κατάσταση οικογενειακή

τα ξέραμε. Μα αλλού εδρεύει η ουσία.

Άξαφνα ξεχάστηκε η οπτασία

ερώτων άλλων, βιαστικών,

και μαζί μ’ αυτήν, στα μάτια σου ξεχάστηκα ―

στο βλέμμα σου το ανήλεο και διαπεραστικό.

Δεν μ’ ένοιαζε που ήθελες μαζί

με το γυμνό κορμί μου

γυμνή να δεις μπροστά σου την ψυχή

που χρόνια πια πολλά σε περιμένει.

Γιατί να σου κρυφτεί; Ναι, πονεμένη

είναι από ελπίδα, απουσία και αναμονή.

Τώρα πια κάθε φορά

που απ’ την επόμενη ολοένα αραιώνει

όλο και μια κουβέντα θα ειπωθεί βαριά

τη φλόγα της ελπίδας για να θρέφει.

Το νιώθω πια, η κάθαρση ζυγώνει:

Ή μαζί ή μια για πάντα χωριστά.

Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό (δε)κατα, τεύχος 104, καλοκαίριο 2015.