Καλά Χριστούγεννα!

Glory to the new born king...

Carol of the bells!

Ηχήστε καμπάνες, ηχήστε...!

Ο ρυθμός του κόσμου...

Γεώργιος Βιζυηνός

Στίχοι του Φρενοκομείου  

Μεσ’ στα στήθια η συμφορά 

σαν το κύμα πλημμυρά, 

σέρνω το βαρύ μου βήμα 

σ’ ένα μνήμα!  

Σαν μ’ αρπάχθηκε η χαρά 

που εχαιρόμουν μια φορά 

έτσι σε μιαν ώρα..

μεσ’ σ’ αυτήν την χώρα 

όλα άλλαξαν τώρα!  

Κι απο τότε που θρηνώ 

το ξανθό και γαλανό 

και ουράνιο φώς μου, 

μετεβλήθη εντός μου 

και ο ρυθμός του κόσμου.  

Μεσ’ στα στήθια η συμφορά 

σαν το κύμα πλημμυρά, 

σέρνω το βαρύ μου βήμα 

σ’ ένα μνήμα…  

Τον σταυρό τον αψηλό 

αγκαλιά γλυκοφιλώ 

το μυριάκριβο όνομά της 

κι απ’ τα χώματά της  

η φωνή της η χρυσή 

με καλεί “έλα και σύ 

δίπλα στο ξανθό παιδί σου 

και κοιμήσου!”

Πάντα υπάρχει η Σαμαρκάνδη

Γιώργος Χαβουτσάς

Πάντα υπάρχει η Σαμαρκάνδη...

Πάντα υπάρχει η Σαμαρκάνδη.

Κι αν τα μάτια σου στρέφονται αλλού

σε τόπους άγνωστους ως τώρα

για τις συντεταγμένες του χάρτη

σε κάποιο πρόσωπο που αποσπά την προσοχή

χωρίς να το αξίζει

πάντα υπάρχει η Σαμαρκάνδη

κι απ' των μαντατοφόρων της τις αντηχήσεις

απ' τους τεράστιους υπόγειους εξάντες

συνεχώς αναπηδά το δίκαιό της

το δίκαιό της, μα το θεό:

τους ανθρώπους κι αν πάρει ο θάνατος

στο τέλος πάντα απ 'τις μάταιες πράξεις τους

να μένει κάτι.

Σαμαρκάνδη, 14/8/2000

Like Christmas...

Όταν μου λέγανε τα όνειρα ταξίδευε, ταξίδευα...

 

Κική Δημουλά

Μεσιτείες

Με γυροφέρνει η άνοιξη,

αλλά εγώ άλλη φορά

πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.

Ας μοιάζει μ' όκτιδήποτε το σούρουπο.

Δε θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.

Τα όνειρα που είδα

αποδειχτήκαν ανυπόληπτα:

πήγαν και μ' άλλους ύπνους.

Όχι, δεν παίρνω άλλο διαταγές.

Όταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε

ταξίδευα

κι 'οταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε

περίμενα.

Όχι, δεν παίρνω άλλο διαταγές.

Τα δούλεψα πιστά τα διαλυτά.

Με γυροφέρνει από χθες η άνοιξη.

Μια νεραντζιά με κοίταξε

με διάθεση υπόπικρη

και μου 'κλεισε το δρόμο

μια μυρωδιά επιστροφής.

Με παζαρεύει η τοκογλύφος μνήμη:

για να μου δώσει ένα Μάιο παλιό,

μαζί και με τις νεραντζιές,

για να μου δώσει κυρίως τη μορφή,

που στη μεταφορά της

από σταθμό της λήθης σε σταθμό

χτυπήθηκε στα μάτια και στο στόμα

-γι' αυτά πληρώνεις-,

μου παίρνει ένα μέλλον.

Συνομιλία μας με τον Φλόριαν Μάιμπεργκ...

Φλό­ριαν Μά­ιμ­περγκ (F­l­o­r­i­an M­e­i­m­b­e­rg): Συ­νέν­τευ­ξη στὸ

«Πλα­νό­διον-Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι»

Μιὰ συ­νο­μι­λί­α τῆς Ἕ­λε­νας Σταγ­κου­ρά­κη μὲ τὸ δη­μι­ουρ­γὸ τῶν «μι­κρῶν ἱ­στο­ρι­ῶν» Φλό­ριαν Μά­ιμ­περγκ (F­l­o­r­i­an M­e­i­m­b­e­rg), γιὰ τὸ ἱ­στο­λό­γιο «Ἱ­στο­ρί­ες Μπον­ζά­ι»

 

ΣΕ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΤΟΥ ἀ­π’ τὴ δου­λειά, συ­ναν­τή­σα­με τὸν Φλό­ριαν Μά­ιμ­περγκ, προ­κει­μέ­νου νὰ τοῦ θέ­σου­με κά­ποι­α ἐ­ρω­τή­μα­τα σχε­τι­κὰ μὲ τὶς «μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες» του. Φι­λι­κός, ἄ­νε­τος κι ἐ­ξοι­κει­ω­μέ­νος πλέ­ον μὲ τὸ ρό­λο του ὡς συ­νεν­τευ­ξι­α­ζό­με­νου, δέ­χτη­κε εὐ­χα­ρί­στως νὰ ἀ­παν­τή­σει τὶς ἐ­ρω­τή­σεις μας καὶ νὰ μᾶς πα­ρου­σιά­σει τὶς «μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες» του ἀ­π’ τὴ δι­κή του σκο­πιά.

Ε.Σ: Πῶς βι­ώ­νε­τε τὴ σχέ­ση σας μὲ τὴ λο­γο­τε­χνί­α; Ξε­κι­νή­σα­τε νὰ γρά­φε­τε, ἔ­χον­τας κα­τὰ νοῦ ὅ­τι οἱ «μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες» συ­νι­στοῦν λο­γο­τε­χνι­κὰ κεί­με­να ἢ πρό­κει­ται —του­λά­χι­στον σὲ πρῶ­το στά­διο— γιὰ κά­τι ποὺ προ­έ­κυ­ψε, μιὰ ἀ­λή­θεια ὑ­πο­συ­νεί­δη­τη; 
 Φ.Μ: Ἀ­νέ­κα­θεν ἔ­γρα­φα, καὶ μά­λι­στα μ’ εὐ­χα­ρί­στη­ση, ἀ­κό­μα κι ὅ­ταν δὲν ἐ­πρό­κει­το γιὰ λο­γο­τε­χνί­α. Γρά­φω ἐ­πί­σης πο­λὺ στὸ πλαί­σιο τῆς δου­λειᾶς μου, ὅ­που μά­λι­στα πρέ­πει νὰ ἀ­φη­γοῦ­μαι μὲ τὴ μέ­γι­στη δυ­να­τὴ συν­το­μί­α. Ὡ­στό­σο, ἡ συγ­γρα­φὴ τῶν «μι­κρῶν ἱ­στο­ρι­ῶν» εἶ­ναι μιὰ ἀ­πό­λυ­τα συ­νει­δη­τὴ προ­σπά­θειά μου νὰ ἀ­σχο­λη­θῶ μὲ τὴν ἀ­φή­γη­ση, κα­τὰ τρό­πο σὲ αὐ­τὴν τὴν πε­ρί­πτω­ση δι­α­φο­ρε­τι­κό. Πρό­κει­ται, ἐ­πι­πλέ­ον, γιὰ ἐ­πί­πο­νη δι­α­δι­κα­σί­α, κα­θὼς ὑ­πάρ­χουν φο­ρὲς ποὺ ἡ ὁ­λο­κλή­ρω­ση μιᾶς τέ­τοι­ας ἱ­στο­ρί­ας, ἂν καὶ –ἢ ἀ­κρι­βῶς ἐ­πει­δή– εἶ­ναι τό­σο μι­κρή, δια­ρκεῖ πο­λὺ και­ρό. Τὸ ἐ­ρέ­θι­σμα μπο­ρεῖ νὰ δο­θεῖ μιὰ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε στιγ­μή, ὅ­μως τυ­χαί­νει ἱ­στο­ρί­ες νὰ βρί­σκον­ται στὸ στά­διο τῆς ἐ­πε­ξερ­γα­σί­ας γιὰ πο­λὺ και­ρὸ πρὶν τὴν δη­μο­σί­ευ­σή τους στὸ t­w­i­t­t­er.

 
Ε.Σ: Πῶς προ­έ­κυ­ψε ἡ ἰ­δέ­α γιὰ τὶς «μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες»; Προ­η­γή­θη­κε τὸ t­w­i­t­t­er ἢ ἡ ἰ­δέ­α; Τὸ μέ­σο ἢ τὰ κεί­με­να; 
 Φ.Μ: Τὰ μέ­σα ἐ­πι­κοι­νω­νί­ας καὶ ἡ τε­χνο­λο­γι­κὴ πρό­ο­δος στὸν το­μέ­α αὐ­τὸ μὲ ἐν­δι­έ­φε­ραν πάν­τα. Ἔ­τσι, γρή­γο­ρα συμ­πά­θη­σα κι ἐ­ξοι­κει­ώ­θη­κα μὲ τὸ t­w­i­t­t­er. Πρό­κει­ται γιὰ μέ­σο ποὺ πα­ρέ­χει τὴ δυ­να­τό­τη­τα πα­ρα­γω­γῆς κει­μέ­νων σὲ μιὰ πο­λὺ ἐν­δι­α­φέ­ρου­σα μορ­φή. Κά­ποι­α στιγ­μὴ εἶ­χα τὴν ἰ­δέ­α νὰ χρη­σι­μο­ποι­ή­σω τὸ μέ­σο αὐ­τὸ γιὰ νὰ γρά­ψω λο­γο­τε­χνι­κὰ κεί­με­να σ’ αὐ­τὴν τὴ νέ­α μορ­φὴ τῶν 140 χα­ρα­κτή­ρων. Ἔ­τσι γεν­νή­θη­καν οἱ «μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες».

 
Ε.Σ: Θε­ω­ρή­σα­τε λοι­πὸν ὅ­τι τὸ t­w­i­t­t­er προ­σφέ­ρει δυ­να­τό­τη­τες ποὺ ἄλ­λα μέ­σα δὲν προ­σφέ­ρουν; Θὰ μπο­ρού­σα­τε, μέ­σῳ αὐ­τοῦ, νὰ ἐ­πι­τύ­χε­τε στό­χους ποὺ δὲν θὰ ἦ­ταν ἐ­φι­κτοὶ μὲ ἄλ­λα μέ­σα; 
 Φ.Μ: Δὲν εἶ­ναι τό­σο οἱ δυ­να­τό­τη­τες ποὺ προ­σφέ­ρει τὸ συγ­κε­κρι­μέ­νο μέ­σο, ὅ­σο –θὰ ἔ­λε­γα– οἱ πε­ρι­ο­ρι­σμοὶ ποὺ αὐ­τὸ ἐ­πι­βάλ­λει ποὺ κά­νουν τὴ δι­α­φο­ρά. Κι αὐ­τὸ εἶ­ναι τὸ συ­ναρ­πα­στι­κὸ στοι­χεῖ­ο τοῦ t­w­i­t­t­er. Θε­ω­ρη­τι­κὰ θὰ μπο­ροῦ­σα νὰ εἶ­χα τὴν ἰ­δέ­α νὰ γρά­ψω κεί­με­να 140 μό­λις χα­ρα­κτή­ρων καὶ χω­ρὶς τὸ t­w­i­t­t­er. Δὲ συ­νέ­βη ὅ­μως αὐ­τό. Εἶ­ναι ὄν­τως οἱ πε­ρι­ο­ρι­σμοὶ τοῦ t­w­i­t­t­er ποὺ ὁ­δή­γη­σαν σὲ μιὰ συγ­κε­κρι­μέ­νη ἀ­νάγ­κη, αὐ­τὴ τῆς τό­σο σύν­το­μης καὶ πε­ρι­ε­κτι­κῆς ἔκ­φρα­σης.

 

Ε.Σ: Στὰ κεί­με­νά σας εἶ­ναι ἐμ­φα­νὴς ἡ ἐ­πιρ­ρο­ή σας ἀ­πὸ τὸ χῶ­ρο καὶ τὴ γλώσ­σα τῆς δι­α­φή­μι­σης ποὺ συ­νι­στᾶ τὸν πρω­τεύ­ον­τα το­μέ­α ἀ­πα­σχό­λη­σής σας. Οἱ «μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες» εἶ­ναι κεί­με­να πε­ρι­ε­κτι­κά, ἰ­δι­αι­τέ­ρως ἐκ­φρα­στι­κὰ καὶ μὲ ἔν­το­νη τὴν αἴ­σθη­ση τοῦ χι­οῦ­μορ. Αἰ­σθά­νε­σθε ὄν­τως ἐ­πη­ρε­α­σμέ­νος ἀ­π’ τὸ χῶ­ρο τῆς δι­α­φή­μι­σης; Πῶς βι­ώ­νε­τε τὴ σχέ­ση αὐ­τὴ λο­γο­τε­χνί­ας-δι­α­φή­μι­σης; 
 Φ.Μ: Θε­ω­ρῶ δε­δο­μέ­νη τὴν ἐ­πιρ­ρο­ή μου ἀ­π’ τὸ χῶ­ρο τῆς δι­α­φή­μι­σης, αὐ­τὸ εἶ­ναι βέ­βαι­ο. Ἂν δὲν δι­έ­θε­τα τὸ συγ­κε­κρι­μέ­νο ὑ­πό­βα­θρο καὶ δὲν ἐρ­γα­ζό­μουν γιὰ 15 πλέ­ον χρό­νια στὸν το­μέ­α τῆς δι­α­φή­μι­σης, ἐν­δε­χο­μέ­νως νὰ μὴν ἔ­φτα­να πο­τὲ στὴν ἰ­δέ­α γιὰ τὶς «μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες». Ἐ­ξάλ­λου, στὴ δι­α­φή­μι­ση ἐ­ξί­σου, τὸ ζη­τού­με­νο εἶ­ναι νὰ ἐ­πι­κοι­νω­νή­σει κα­νεὶς ἕ­να μή­νυ­μα ὅ­σο πιὸ σύν­το­μα καὶ πε­ρι­ε­κτι­κὰ γί­νε­ται. Αὐ­τὸ ὀ­φεί­λε­ται στὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι λί­γα δευ­τε­ρό­λε­πτα, στὴ συγ­κε­κρι­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, κο­στί­ζουν πο­λὺ κι ἔ­τσι πρέ­πει κα­νεὶς νὰ ἐ­πι­κοι­νω­νή­σει στὸν ἐ­λά­χι­στο αὐ­τὸ χρό­νο ὅ­σα πε­ρισ­σό­τε­ρα μπο­ρεῖ. Τὸ ση­μαν­τι­κὸ γιὰ μέ­να εἶ­ναι ὅ­τι στὶς «μι­κρὲς ἱ­στο­ρί­ες» μπο­ρῶ νὰ ἐ­φαρ­μό­σω ὅ­σα ἔ­μα­θα στὸ χῶ­ρο τῆς δι­α­φή­μι­σης, τὴ σύν­το­μη δη­λα­δὴ καὶ πε­ρι­ε­κτι­κὴ ἔκ­φρα­ση, χω­ρὶς ὡ­στό­σο ὑ­πο­δεί­ξεις ἀ­πὸ κά­ποι­ον πε­λά­τη ὡς πρὸς τὸ πε­ρι­ε­χό­με­νο. Ἐ­γὼ ἀ­πο­φα­σί­ζω τί θὰ ἀ­φη­γη­θῶ καὶ μά­λι­στα χω­ρὶς τοὺς οἰ­κο­νο­μι­κοὺς πε­ρι­ο­ρι­σμοὺς συγ­κε­κρι­μέ­νου χαρ­το­φυ­λα­κί­ου. Αἰ­σθά­νο­μαι ἔ­τσι ἐ­λεύ­θε­ρος, μέ­σα στὸν πε­ρι­ο­ρι­σμὸ τῶν 140 χα­ρα­κτή­ρων, καὶ τὸ ἀ­πο­λαμ­βά­νω.

 
Ε.Σ: Σὲ ἄρ­θρο τοῦ πε­ρι­ο­δι­κοῦ S­p­i­e­g­el, ὅ­που γί­νε­ται λό­γος γιὰ τὴ βρά­βευ­σή σας μὲ τὸ βρα­βεῖ­ο G­r­i­m­me 2010, χρη­σι­μο­ποι­εῖ­ται γιὰ πρώ­τη φο­ρᾶ στὴ γερ­μα­νι­κὴ γλώσ­σα ὁ ὅ­ρος «ἐ­λά­χι­στη λο­γο­τε­χνί­α» (“W­i­n­z­l­i­t­e­r­a­t­ur”­). Θε­ω­ρεῖ­τε ὅ­τι τὰ κεί­με­νά σας συ­νι­στοῦν νέ­ο λο­γο­τε­χνι­κὸ εἶ­δος; Ποῦ θὰ κα­τα­τάσ­σα­τε τὶς «ἐ­λά­χι­στες ἱ­στο­ρί­ες» [«ti­ny ta­les»] ὡς πρὸς τὰ δι­ά­φο­ρα εἴ­δη τῆς λο­γο­τε­χνί­ας; 
 Φ.Μ: Ὁ ἴ­διος ὁ ὅ­ρος «ἐ­λά­χι­στες ἱ­στο­ρί­ες» [«ti­ny ta­les»] συ­νι­στᾶ νε­ο­λο­γι­σμό, σὲ μιὰ προ­σπά­θεια αὐ­το­α­να­φο­ρᾶς κι ὁ­ρι­σμοῦ. Ὁ ὅ­ρος «ἐ­­λά­­χι­­στη λο­γο­τε­χνία» [«Winz­li­te­ra­tur»] εἶ­ναι εὔ­στο­χος, ἐ­νῶ ἐ­γὼ συ­νη­θί­ζω νὰ χρη­σι­μο­ποι­ῶ ἐ­ξί­σου τὸν ὅ­ρο «ὑ­πέρ­μι­κρη λο­γο­τε­χνία» [«Mi­cro­fi­ction»]. Ὅ­σο γιὰ τὶς «ἐ­λά­χι­στες ἱ­στο­ρί­ες», δὲ θὰ τολ­μοῦ­σα νὰ ἰ­σχυ­ρι­στῶ ὅ­τι συ­νι­στοῦν νέ­ο λο­γο­τε­χνι­κὸ εἶ­δος. Πρό­κει­ται μᾶλ­λον γιὰ ἕ­ναν δι­α­φο­ρε­τι­κὸ τρό­πο ἔκ­φρα­σης τῆς λο­γο­τε­χνί­ας, ἕ­ναν νέ­ο τρό­πο χρή­σης της. Μι­κρὰ δι­η­γή­μα­τα ὑ­πῆρ­χαν καὶ πα­λαι­ό­τε­ρα κι αὐ­τὲς ἐ­δῶ εἶ­ναι, ἂν μὴ τί ἄλ­λο, πο­λὺ σύν­το­μες ἱ­στο­ρί­ες. Πρό­κει­ται γιὰ μιὰ νέ­α μορ­φὴ τῆς λο­γο­τε­χνί­ας, ἡ ὁ­ποί­α ἐ­πι­βλή­θη­κε ἀ­πὸ τὶς και­νούρ­γι­ες τε­χνο­λο­γί­ες.

 

 
Ε.Σ: Ἂς γί­νου­με λοι­πὸν πιὸ συγ­κε­κρι­μέ­νοι κι ἂς πε­ρά­σου­με στὶς «ἐ­λά­χι­στες ἱ­στο­ρί­ες» αὐ­τὲς κα­θαυ­τές. Γιὰ τὴν ὀ­νο­μα­σί­α τους ἐ­πι­λέ­ξα­τε τὸν ἀγ­γλι­κὸ ὄ­ρο “t­i­­ny t­a­­l­es”. Μὲ ποι­ά κρι­τή­ρια ἐ­πι­λέ­ξα­τε αὐ­τὸν τὸ χα­ρα­κτη­ρι­σμὸ καὶ για­τὶ στὴν ἀγ­γλι­κὴ γλώσ­σα; 
 Φ.Μ: Ὁ ὅ­ρος αὐ­τὸς προ­έ­κυ­ψε αὐ­θόρ­μη­τα, ἀλ­λὰ κα­τέ­λη­ξα σ’ αὐ­τὸν γιὰ δι­ά­φο­ρους λό­γους. Ἤ­θε­λα μιὰ ὀ­νο­μα­σί­α εὔ­στο­χη, «πι­α­σά­ρι­κη», ὅ,τι δη­λα­δὴ μοῦ προ­σέ­φε­ρε ἡ πα­ρή­χη­ση τοῦ ἀγ­γλι­κοῦ ὄ­ρου. Ταυ­τό­χρο­να, συ­νι­στᾶ ὁ­ρι­σμὸ τοῦ πράγ­μα­τος, πε­ρι­γρά­φει αὐ­τὸ ποὺ εἶ­ναι, πράγ­μα ἐ­ξί­σου ση­μαν­τι­κό. Τέ­λος, ἤ­θε­λα μιὰ ὀ­νο­μα­σί­α ποὺ θ’ ἀ­κου­γό­ταν εὐ­χά­ρι­στα καὶ θὰ προ­κα­λοῦ­σε ἐν­δι­α­φέ­ρον. Νο­μί­ζω ὅ­τι μὲ τὴ συγ­κε­κρι­μέ­νη ὀ­νο­μα­σί­α στὰ ἀγ­γλι­κὰ κα­τορ­θώ­νω νὰ ἐκ­φρά­σω αὐ­τὸ ποὺ ἤ­θε­λα.

 

Ε.Σ: Δι­α­βά­ζον­τας κα­νεὶς τὰ κεί­με­νά σας, δι­α­πι­στώ­νει τὴν τά­ση σας πρὸς ὁ­ρι­σμέ­να θέ­μα­τα, κα­θὼς πε­ρι­στρέ­φε­στε πο­λύ, γιὰ πα­ρά­δειγ­μα, γύ­ρω ἀ­πὸ τὸ παι­χνί­δι πα­ρελ­θόν­τος-πα­ρόν­τος, ἐ­νῶ συ­χνὰ δι­η­γῆ­στε ἐ­κρή­ξεις, ἐκ­πλή­ξεις κλπ. Ἐ­πι­λέ­γε­τε συ­νει­δη­τὰ συγ­κε­κρι­μέ­νη θε­μα­το­λο­γί­α, πρό­κει­ται γιὰ προ­σω­πι­κά σας ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα ἢ γιὰ κά­τι ποὺ προ­κύ­πτει ἀ­π’ τὴν ἴ­δια τὴ φύ­ση τῶν κει­μέ­νων; 
 Φ.Μ: Εἶ­ναι δύ­σκο­λο νὰ ἀ­παν­τή­σει κα­νεὶς αὐ­τὸ τὸ ἐ­ρώ­τη­μα γιὰ τὸ σύ­νο­λο τῶν κει­μέ­νων. Ὡ­στό­σο, θε­ω­ρῶ ὅ­τι ὁ κύ­ριος λό­γος εἶ­ναι πὼς τέ­τοι­α «κο­σμι­κὰ» σε­νά­ρια «ἀ­πο­κά­λυ­ψης» ἐν­δεί­κνυν­ται δρα­μα­τουρ­γι­κὰ γιὰ τέ­τοι­ου εἴ­δους κεί­με­να. Ὅ­ταν σὲ μιὰ ἱ­στο­ρί­α τρι­ῶν προ­τά­σε­ων μπο­ρῶ νὰ κα­τα­στρέ­ψω τὴ γῆ μὲ μιὰ-δυ­ὸ λέ­ξεις, ὁ ἀ­πό­η­χος εἶ­ναι με­γα­λύ­τε­ρος ἀ­π’ ὅ,τι ἂν δι­η­γι­ό­μουν μιὰ μι­κρὴ ἱ­στο­ρία ἀ­γά­πης. Ἔ­τσι, τό­σο μέ­σα ἀ­π’ τὴν προ­σω­πι­κή μου ἐμ­πει­ρία, ὅ­σο καὶ ἀ­π’ τὰ σχό­λια ποὺ ἀ­πο­κο­μί­ζω, ἔ­χω δι­α­πι­στώ­σει ὅ­τι τέ­τοι­α σε­νά­ρια κα­τα­στρο­φο­λο­γί­ας προ­σφέ­ρον­ται γιὰ τό­σο σύν­το­μες ἱ­στο­ρί­ες. Πρό­κει­ται, λοι­πόν, γιὰ συ­νει­δη­τὴ ἐ­πι­λο­γή. Ὅ­σο γιὰ τὸ παι­χνί­δι πα­ρελ­θόν­τος-πα­ρόν­τος, τὸ χρη­σι­μο­ποι­ῶ ὡς μέ­σο, προ­κει­μέ­νου νὰ δι­η­γη­θῶ τὸ ἱ­στο­ρι­κὸ πα­ρελ­θὸν ἐκ νέ­ου καὶ νὰ δώ­σω ὑ­πό­στα­ση σὲ σε­νά­ρια ποὺ εἶ­ναι μὲν φαν­τα­στι­κά, θὰ μπο­ροῦ­σαν δὲ —ἔ­στω καὶ θε­ω­ρη­τι­κά— νὰ ἰ­σχύ­ουν. Ἔ­τσι γιὰ πα­ρά­δειγ­μα ἐ­ξη­γῶ τὸ χα­μό­γε­λο τῆς Μό­να Λί­ζα ὡς μιὰ προ­σπά­θειά της νὰ κα­τα­πνί­ξει ἕ­να αὐ­θόρ­μη­το γέ­λιο.

 
Ε.Σ: Τί θὰ λέ­γα­τε σὲ ὅ­σους βλέ­πουν στὶς «ἐ­λά­χι­στες ἱ­στο­ρί­ες» σας μιὰ «ἀ­πει­λὴ» γιὰ τὸν κό­σμο τῆς λο­γο­τε­χνί­ας; 
 Φ.Μ: Δὲ θε­ω­ρῶ ὅ­τι οἱ «ἐ­λά­χι­στες ἱ­στο­ρί­ες» συ­νι­στοῦν ἀ­πει­λὴ γιὰ συγ­κε­κρι­μέ­να εἴ­δη, οὔ­τε γιὰ τὸ χῶ­ρο τῆς λο­γο­τε­χνί­ας γε­νι­κό­τε­ρα. Πρό­κει­ται γιὰ κεί­με­να ποὺ ἐ­πι­βλή­θη­καν ἀ­π’ τὶς νέ­ες τε­χνο­λο­γί­ες, ὑ­πά­γον­ται ὡ­στό­σο σὲ συγ­κε­κρι­μέ­νο πλαί­σιο κι ἀ­κο­λου­θοῦν τοὺς δι­κούς τους κα­νό­νες. Ἡ τε­χνο­λο­γι­κὴ ἐ­πα­νά­στα­ση εἶ­ναι γε­γο­νός, βρί­σκει δι­ε­ξό­δους σὲ ὅ,τι μᾶς πε­ρι­βάλ­λει καὶ δὲν ἐ­πι­τρέ­πε­ται νὰ τὴν πα­ρα­βλέ­ψου­με.

Ντύσσελντορφ, 09.08.2010 / Ἀθήνα, 27.08.2010

Πη­γή: Πρώτη δημοσίευση. Ἡ συ­νέ­ντευ­ξη δό­θη­κε προ­φο­ρικὰ ἀ­πὸ τὸν γερ­μα­νὸ συγ­γρα­φέα στὴ με­τα­φρά­στρια στὶς 09.08.2010 στὸ Ντύσ­σελ­ντορφ.

Άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά...

 

Θερμά συγχαρητήρια στο Λουκά και στους συντελεστές αυτού του βίντεο!! 

Ποιος ξέρει; 

Ίσως τελικά αυτός ο κόσμος να έχει όντως κάτι καλύτερο να ελπίζει... 

Ευχαριστώ για την αναζωπυρωμένη μου ελπίδα! 

Κι όντως: το μέλλον βρίσκεται στα χέρια μας! 

Ας το διαμορφώσουμε λοιπόν έτσι, ώστε να είναι καλύτερο 

και (αληθινά!) προς όφελός μας! 

Κι όχι μόνο όσον αφορά το περιβάλλον και την προστασία του πλανήτη...!

"Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα..." 

Ο ακατέργαστος ρυθμός της πέτρας σε χορούς κυκλοδίωκτους...

Βασίλης Ζηλάκος

Με το φύσημα τ’ αγέρα

β’

Πού πας; Γιατί φεύγεις; Καθώς τα χέρια μου
ψάχνουν τον ακατέργαστο ρυθμό της πέτρας
και ξέφρενοι χοροί κυκλοδίωκτοι γιορτάζουν
τον ερχομός μας, ίσκιος πηχτός ακόμα η ομορφιά
σου μετρά τις συλλαβές του τραγουδιού μου...
Δεν βλέπεις; Την κούπα, που σου ’δωσα πρωτύ-
τερα να πιεις, σηκώνεις τώρα συχνότερα απ’ όσο
λέει αυτή να κάνεις.

Από την πρώτη ποιητική συλλογή του ποιητή "Η κούπα του τσαγιού"

I put a spell on you...

Ξεχασμένοι...

Idea Vilariño 

Στην αγκαλιά σου…

Μέσα στην αγκαλιά σου

μέσα στην αγκαλιά μου

μέσα στα απαλά σεντόνια

μέσα στη νύχτα

τρυφεροί

ξεχασμένοι

παθιασμένοι

ανάμεσα στους ίσκιους

ανάμεσα στις ώρες

ανάμεσα

στο πριν και το μετά.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

***************** 

Entre tus brazos...

Entre tus brazos
entre mis brazos
entre las blandas sábanas
entre la noche
tiernos
solos
feroces
entre la sombra
entre las horas
entre
un antes y un después.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό Poeticanet (Τεύχος 11 - Δεκέμβριος 2009)

Διώξε τη λύπη παλικάρι...

"Η ύβρη της σιωπής"...

 

Γιάννης Ρίτσος

(Επιλεγμένα αποσπάσματα από τη "Φαίδρα")

...το άδειο

δεν είναι πια ανεκτό∙ (και πού να βρεις την πληρότητα; Ασφυξία).

Η αγιότητα της στέρησης -

                                                          ***

...- πιθανόν αυτό να ζητάμε∙ 

όχι την ίδια την αγιότητα, - έναν ίσκιο μονάχα να κρυφτούμε.

                                                          ***

...τα πιο όμορφα πράγματα τα λέμε συνήθως 

για ν' αποφύγουμε να πούμε μιαν αλήθεια∙ κ' ίσως

αυτή η αποσιωπημένη αλήθεια να 'ναι που δίνει 

τη μεγάλη ομορφιά κι αοριστία

σ' αυτά τα τετριμμένα ξένα λόγια - αιώνιος νόμος 

της ομορφιάς που λένε.

                                           Η αοριστία πάντα

μαρτυράει κάτι βαθύ κι ορισμένο -πιθανόν τραγικό ή και κτηνώδες-

        μια θυσιασμένη επιθυμία,

λερναία επιθυμία∙ - διασκεδάζει να κρύβει

σε ρόδινα ή σε πάγχρυσα νέφη

τα νέα κεφάλια της∙ διασκεδάζει να παίζει

στα νύχια της έναν κόκκινο σπάγγο∙ να τοποθετεί

τα κομμένα κεφάλια της στον ασημένιο δίσκο στολισμένα με πολύχρωμες ταινίες∙

να βγάζει τα καρφιά απ' τον τοίχο, να τα στήνει ορθά στο κρεββάτι, παίζοντας έτσι

με το δικό μας το μοναδικό κεφάλι, η πολυκέφαλη. Και πια, -τι να κάνουμε;-

αυτό το παιχνίδι μάς αρέσει. Κάποτε, μάλιστα,

το παίζουμε και για λογαριασμό μας (με δική μας τάχατε πρωτοβουλία)-

ο ίδιος κόκκινος σπάγγος, τα κεφάλια στο δίσκο με χρωματιστές κορδέλες,

τα καρφιά στο κρεββάτι.

                                                                ***

Όλη μέρα

περιμένω τη νύχτα μήπως οι ίσκιοι μου αφομοιωθούν απ΄το σκοτάδι

για να μπορέσω να πιάνω λιγότερο χώρο, να κλειστώ στον πυρήνα μου, να 'μαι

σαν ένας κόκκος στάρι μες στο χώμα. Δεν τα καταφέρνω.

Οι σκιές μου δεν απορροφιούνται απ' το σκοτάδι∙ αντίθετα μάλιστα

κυριεύουν ολόκληρη τη νύχτα.

                                                                ***

Ω φόβος κι αναγάλλια του τέλους, - να τελειώναν όλα

κ' εσύ κ' εγώ κ' η διαφορά μας. Τι ανόητα αισθήματα, θέ μου,

τόσο υπερτροφικά, - κι ούτε που μας αφήνουν

έναν ελάχιστο ελεύθερο χώρο δικό μας, να κάνουμε ένα βήμα

έστω και προς το θάνατό μας. Τι ηλίθια ιστορία, ξένη, ξένη.

Τι φταίμε, αλήθεια, για όλα τούτα; Ποιος τα θέλησε έτσι;

Όχι, πάντως, εμείς. Ανυπόφορες, θέ μου, κ' οι νύχτες κ' οι μέρες. Το πρωί,

μόλις ξυπνήσουμε (πιο κουρασμένοι απ' όσο πριν απ' τον ύπνο) η πρώτη κίνησή μας,

πριν ακόμη πλυθούμε, πριν πιούμε τον καφέ μας, ν' απλώσουμε το χέρι

να πάρουμε απ' το κομοδίνο το στεγνό μας προσωπείο

να το εφαρμόσουμε σαν ένοχοι στο πρόσωπό μας

άλλοτε με αλευρόκολλα ή ψαρόκολλα, άλλοτε∙

με τη γλοιώδη εκείνη κόλλα που κολλούν τα πετσιά οι τσαγκαράδες.

                                                            ***

Τίποτα δεν πιστεύω. Δεν καταλαβαίνω τίπτα, Καθένας μας μόνος,

καθένας προγραμμένος, με την κόκκινη σφραγίδα

στο μέτωπο ή στην πλάτη.

Past the point of no return...

 

(From the "Phantom of the Opera")

Η εμπειρία χωρά μες στον χρόνο...

 

Στρατής Παρέλης

Η εμπειρία χωρά μες στον χρόνο αλλά εκείνος δεν χωρά πουθενά...

Η εμπειρία χωρά μες τον χρόνο αλλά εκείνος δεν χωρά πουθενά.
Σκοτεινιάζει από τον υπερβάλλοντα ζήλο του ο άνθρωπος-
Γίνεται της ψυχής του επαίτης.
Έχε του εμπιστοσύνη- δεν είναι κακός
Είναι ένα φοβισμένο σκυλί που γαυγίζει αλλά ποτέ δεν δαγκώνει.
Οι αγωνίες του σφυρίζουν όπως τα τρένα
Που συναντώνται βιαστικά σε μια επαρχιακή διασταύρωση.
Ναι, κλάψε τώρα..
Δεν θέλω άλλο να μιλώ.. Καλύτερα
Να με κάνει υποταχτικό της η νύχτα..

Dulce Pontes - Cancao do Mar

Το καράβι της αγάπης

 

Νίκος Εγγονόπουλος

Η ψυχανάλυσις των φαντασμάτων

Σα μπαίνει το καράβι της αγάπης, τη νύχτα, μες στο λιμάνι, το υποδέχονται οι μυστηριώδεις μουσικές της ερημιάς. Γύρω, τα νερά γιομίζουν λουλούδια όλων των ειδών και όλων των χρωμάτων, και μιαν άσπρη σειρά από γυμνές γυναίκες μάς περιμένει στην προκυμαία. Είναι έτοιμες, όλες τους, στο πρώτο μας νεύμα, να φορέσουν αμέσως την κόκκινη στολή των βουτηχθάδων. Οχι όμως για να κατεβούν στα βάθη της θάλασσας, αλλά μόνο και μόνο για νάρθουν να μας περιμένουν, ίσως κι ώρες ολόκληρες, ακούραστα, στοργικά, στην είσοδο του υπογείου σιδηροδρόμου. Εμείς, φυσικά, φτάνουμε αναπάντεχα, κουνώντας τα μεγάλα φτερά μας και φωνάζοντας λόγια ασυνάρτητα κι ωραία. Τότες γίνεται απότομα πιο αισθητή η ησυχία του εξοχικού τοπίου, κι έτσι μες στα σκοτάδια, απ' τα χωράφια, ξεπετιούνται άνθρωποι μαυροντυμένοι, που είναι οι κομήτες, και πιάνα ορθά, με τα λευκά τους πλήκτρα, που είναι τα άστρα. Οι σημαίες κυματίζουν στον άνεμο, σε κανονικά διαστήματα ηχούν τα μυδραλλιοβόλα, και τα παιδιά τραγουδούν. Στ' αυτιά μας ακούμε τα προφητικά ονόματα των γυναικών που θ' αγαπούσαμε. Επίσης και το όνομα μιας πόλεως: Σινώπη. Εγώ όμως δεν φοβούμαι το θάνατο, γιατί αγαπώ τη ζωή.

Neh nah nah nah....

Τόσες δα, τοσοδούλικες...

Florian Meimberg

Ελάχιστες ιστορίες

Έχει χορτάσει απ’ τους τόσους επαίνους και τις τιμές. Και αναρωτιέται αν εδώ ρίχνουν καμιά ματιά και οι εκδότες…

                                  

                                                                           ***

Το πλήθος σώπασε, καθώς ο φύλαρχος στράφηκε προς το μαντείο. Πίσω απ’ το σκονισμένο τζάμι αχνοφαίνονταν θαμπά τα γράμματα: «Google».

                                                                           ***

Πεθαίνοντας, του ψιθύρισε ο πατήρ Όλις τη στερνή φράση της ζωής του: «Τα χρήματα είναι στο…» «Πρωινόοο!» αντήχησε η φωνή της ηγουμένης.

                                                                           ***

ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΝΕΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ! Η συνέντευξη τύπου της NASA αναμεταδιδόταν απευθείας παντού. Η καθαρίστρια σκούπιζε τη σκόνη απ’ το τηλεσκόπιο.

                                                                           ***

Άνοιγε δρόμο προς το φως. Αλήθεια ήταν: το τούνελ. Το δυνατό φως. Αυτό ήταν λοιπόν. Μια φωνή ακούστηκε: Είναι αγόρι!»

 (Μέρος της δημοσίευσης της 15ης Οκτωβρίου στις Ιστορίες Μπονζάι)

Ο σοφός Eπίκτητος...

 

Επίκτητος

Όλα όσα σου φαίνονται φοβερά, όπως ο θάνατος και η εξορία, να τα έχεις πάντα στη σκέψη σου, και κυρίως τον θάνατο. Έτσι δεν θα επιθυμήσεις υπερβολικά κανένα πράγμα ταπεινό ή ανάξιό σου.

                                                                      ***

Αν θέλεις να γίνεις φιλόσοφος προετοιμάσου να δεχτείς την ειρωνία του κόσμου γιατί πολλοί θα σε περιφρονήσουν λέγοντας: Από πού ξεφύτρωσε πάλι αυτός ο φιλόσοφος; και Από πού ήρθε αυτός ο ξιπασμένος τύπος; Εσύ όμως να μην ξιπάζεσαι, αλλά να μένεις σταθερός σε κείνες τις αρχές που σου φαίνονται καλύτερες με πίστη, σαν να σου όρισε ο Θεός αυτή τη θέση. Σκέψου ότι αν μείνεις σταθερός στις αρχές σου, εκείνοι που κάποτε σε καρόιδεψαν, αργότερα θα σε θαυμάζουν. Αν όμως νικήσει η αντιμετώπισή τους, τότε στο εξής διπλά θα σε κοροϊδεύουν.

                                                                     ***

Να θυμάσαι ότι είσαι ηθοποιός σε ένα δράμα, όπως το θέλει ο συγγραφέας του έργου. Αν το θέλει σύντομο, θα είναι σύντομο. Αν το θέλει μακροσκελές, θα είναι μακροσκελές. Αν θέλει να παίξεις ρόλο φτωχού, πρόσεχε να τον παίξεις κι αυτόν με ευφυία. Πρόσεξε να κάνεις το ίδιο είτε πρόκειται για τον ρόλο χωλού ή για ρόλο άρχοντα ή ακόμα απλού ανθρώπου. Από σένα εξαρτάται αν θα τον παίξεις καλά ή όχι. Η εκλογή όμως του ρόλου ανήκει σε άλλον και όχι σε σένα.

(Από το "Εγχειρίδιον")

Μεταγραφή στη νεοελληνική: Μαρία Κεκροπούλου

Μεθυσμένο καράβι

Αγριεμένη θάλασσα

Μυρτιώτισσα

Να ’ν’ η ζωή για σένα

Να ’ν’ η ζωή για σένα ήρεμη λίμνη,
κι εσύ, θωρώντας την, ν’ αναγαλιάζεις,
να ’χεις μακριά πετάξει το βιβλίο
και μοναχά τη φύση να διαβάζεις.
Με της τρελής σου φαντασίας το πλοίο
ν’ αράζεις σ’ ακρογιάλια ονειρεμένα,
και σε περβόλια φεγγαρολουσμένα
να χαίρεσαι της νύχτας το μυστήριο.

Το καθετί να ζει σαν από σενα,
και να ’ναι η γη δική σου ένα βασίλειο.
Κι άξαφνα -ω! τ’ αφάνταστο μαρτύριο!-
δίχως να ξέρεις, το γιατί, το πώς,
καπνός, και πάει του ονείρου ο θησαυρός.
Γίνεται η λίμνη θάλασσα αγριεμένη
κι εσύ θωρώντας την ανατριχιάζεις.
Από τη φύση τη σκοτεινιασμένη
καμιά παρηγοριά δε δοκιμάζεις.
Κι είναι ως να ζεις σε δάση ερημωμένα
με τη φριχτή αγωνία του τρόμου,
κι άλλοτε, να! τα ρούχα σου σκισμένα,
και ζητιανεύεις στη γωνιά του δρόμου.

Εις ανάμνηση της 17ης Νοεμβρίου 1973...

H διακοσιοστή ανάρτηση...με μια αγαπημένη μελωδία!

ΤΡΑΓΟΥΔΑ Η ΕΛΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ: AMARA ME

Η ΔΟΛΙΑ ΕΓΩ

Βούρκοι μαύροι, μαύρη αρμύρα·

πνίγηκες και τί θα γίνω;

Μόνη πιά τον πόνο πίνω –

να θρηνώ μού γράφει η μοίρα.

Βούρκοι, κι άλλοι βούρκοι πάντα.

Θάλασσα φουσκώνει μαύρη.

Να πνιγώ, ναι, να πνιγώ κι εγώ,

τέρμα η ζωή μου νά ’βρει…

Είμαι μια ψυχή χαμένη.

Ο άνθρωπός μου πάει, αχ, εχάθη.

Τα παντζούρια σφαλισμένα.

Το σκυλί μουγκό, εβουβάθη.

Βούρκοι, κι άλλοι βούρκοι πάντα.

Θάλασσα φουσκώνει μαύρη.

Να πνιγώ, ναι, να πνιγώ κι εγώ

τέρμα η ζωή μου νά ’βρει…

Είχα κάποτε καλύβι·

μόνη κι έρμη μένω τώρα.

Άδειο σπίτι και κρεβάτι,

και ψωμί μια σάπια κόρα.

Βούρκοι, κι άλλοι βούρκοι πάντα.

Θάλασσα φουσκώνει μαύρη.

Να πνιγώ, ναι, να πνιγώ κι εγώ

τέρμα η ζωή μου νά ’βρει…

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής

Μπιθικώτσης - ’Αρνηση

Τι πόθους και τι πάθος... Λάθος;

Γιώργος Σεφέρης Ἄρνηση Στὸ περιγιάλι τὸ κρυφὸ κι ἄσπρο σὰν περιστέρι διψάσαμε τὸ μεσημέρι μὰ τὸ νερὸ γλυφό. Πάνω στὴν ἄμμο τὴν ξανθὴ γράψαμε τ᾿ ὄνομά της ὡραῖα ποὺ φύσηξεν ὁ μπάτης καὶ σβήστηκε ἡ γραφή. Μὲ τί καρδιά, μὲ τί πνοή, τί πόθους καὶ τί πάθος πήραμε τὴ ζωή μας· λάθος! κι ἀλλάξαμε ζωή.

Milva - Yo soy Maria

Το ταγκό της πιπερόριζας

 

Γιώργος Κεντρωτής

Το ταγκό της πιπερόριζας

Στης ανοιχτής νυχτός τα λαύρα χαρακώματα
τα σώματα άστραψαν και χάψανε τα χρώματα·
μα σάλπιγγες της Ιεριχούς
διεβόησαν πως είταν χους
η πάλη των κορμιών και πως εστάθη κάρωμα
το κόρωμα. Στο τέλος χύθηκε και το άρωμα
ξεθυμασμένο σα νερό
γλυφό στης στενωπού το ιερό.

Νυκτών οργάνων αποκρουστικοί ήχησαν
κρωγμοί και με ρωγμές κρουστές δυστύχησαν
οι φρένες του απολύτου νου
στα καταράχια του βουνού
που χώρισε αίφνης ακραιφνείς απήγανους,
το δε μυαλό του δούλου εγίνη ρήγα νους.
Τη ρίγανη, που αφόρισες
εκεί που ανηφόριζα
σ’ εσέ, για σύνθημα όρισες:
την είπες πιπερόριζα. 

Eleni Peta / Tangarto - Amo los pájaros perdidos

Μες στην αμφιλύκη...

Άννα Αχμάτοβα

Προς θάνατον

Έτσι κι αλλιώς θα ’ρθείς, γιατί όχι τούτη τη στιγμή;

Σε περιμένω, αδύνατο να επουλωθεί το τραύμα.

Όλα τα φώτα τα ’σβησα κ’ η πόρτα μου ανοιχτή

να μπεις εσύ καθημερνός και σπάνιος ως θαύμα.

Όποια μορφή σ’ αρέσει πάρε για να ’ρθεις

σαν βλήμα εισόρμησε και σκότωσέ με

ή μ’ ένα ζύγι ζύγωσε σαν έμπειρος ληστής

ή με του τύφου τον καπνό φαρμάκωσέ με.

Ή ως μύθος που ’χεις σοφιστεί και λες από καιρό

κι όλοι τον μάθαν πια μέχρι ναυτίας, μέχρι κόρου

ώστε το μπλε πηλίκιο στην αυλή να δω

κι από τον τρόμο του χλωμό τον θυρωρό μου.

Το ίδιο πια μου κάνει. Ο Γιενισέι κυλάει μες στον αφρό

το πολικό τ’ αστέρι φέγγει μες στην αμφιλύκη

και την γαλάζια λάμψη των αγαπημένων μου ματιών

η τελευταία την καλύπτει φρίκη.

19 Αυγούστου, σπίτι της Φοντάνκα

Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου

Περί απωθητικών συγγραφέων

Αντώνης Ζέρβας

Η ανάγνωση των Εξομολογήσεων του Αυγουστίνου μού

είναι τόσο ανυπόφορη όσο και η ανάγνωση του Μαρκησίου ντε

Σαντ.

      Και για τους δύο, ο μέσος άνθρωπος είναι ον περιφρονη-

τέο. Πρόκειται για συγγραφείς κατ’ εξοχήν αντιδημοκρατικούς

και συνεπώς απωθητικότατους, όπως όλοι, κατά κανόνα, όσοι

γράφουν σε πείσμα της εποχής τους.

      Εδώ, μέση οδός δεν υπάρχει. Δεν έχουν πέραση οι χει-

ραψίες. Τα νύχια είναι σκληρά και άκοπα.

      Περιεργάζομαι τα δικά μου και μνησικακώ. Ο Θεός δεν

είναι για τους λίγους, όπως είναι ο Σατανάς.