Άννα Αχμάτοβα
Το άσπρο σου σπίτι με τον κήπο ας χάσω.
Μια φωτεινή κι άδεια ζωή τώρα μου φτάνει.
Με τους στίχους μου εσένα, εσένα θα δοξάσω,
όπως άλλη καμιά δεν το έχει κάνει.
Τη λατρευτή, που, για τα ωραία της μάτια,
παράδεισο έκτισες, θα την θυμάσαι τώρα.
Και θα πουλάω εγώ την πιο ακριβή πραμάτεια-
της τρυφερής αγάπης σου τα δώρα.
*********************
Στο τραπέζι, την ώρα που βραδιάζει.
Μπροστά μου το λευκό, άγραφο χαρτί.
Νίκαια η μιμόζα και νοτιά ευωδιάζει,
στου φεγγαριού το φως ένα πουλί.
Τις κοτσίδες μου ενώ άυπνη σφιχτοπλέκω,
για να 'ναι έτοιμες αύριο, όταν ξυπνήσω,
τις θίνες και τη θάλασσα έξω βλέπω,
νιώθω ότι πια δεν θα μελαγχολήσω.
Τι δύναμη έχει εκείνος που η καρδιά του
τι θα πει τρυφερότητα δεν ξέρει!
Με βλέφαρα βαριά στον αντίκρισμά του
τ' όνομά μου θ' ακούσω να προφέρει.
Μετάφραση: Απόστολος Καρούλιας
Απόδοση: Κάρολος Τσίζεκ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου