Η δόξα του αράγιστου νερού...

 

 

Κώστας Κουτσουρέλης

Αέρας Αύγουστος 25

Το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη:
  μια ζύμη δύσμορφη, βαριά, που ξεχειλώνει,
ένα αποφόρι που έχει μείνει ξέφτι,

μια χρυσαλλίδα απορημένη που στεγνώνει
  στην κόλλα μέσα του καιρού –
πρόσωπο γέρου, ετοιμοθάνατου, νεκρού.

Το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη:
  τη ρέμβη, την απόφαση, τη γνώμη,
τον απαλό όρκο των χειλιών· τη χάντρα

της υγρής ματιάς· το θράσος των φρυδιών·
  το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη –
το πρόσωπο του εφήβου, και του άντρα.

Το πρόσωπό μου βλέπω στον καθρέφτη:
  τη δόξα του αρυτίδωτου, του αράγιστου νερού,
το ρίγος μιας υπόσχεσης απτής, που δεν ξεπέφτει –

του βρέφους, του έμβρυου, του αγέννητου παιδιού.