Jaroslav Seifert (1901-1986)
Τραγούδι για τα λυμένα μαλλιά
Με γοβάκια απαλά, δίχως τακούνι,
περπατούν πόδια γυναικεία.
Όμως τα μάτια ακόμα δεν νυστάζουν.
Πλησίασε στο παράθυρο και κάθισε
Με τα απαλά γοβάκια.
Πιο βαρύ, κατά λίγα δάκρυα, το μαντίλι
το μεταξένιο κρύβει εκεί που το είχε φυλαγμένο.
Πόσο ένα δάκρυ να ζυγίζει; Είναι για γέλια.
Πόσο βαριά είναι η μοναξιά της νύχτας όμως,
η κατά λίγα δάκρυα πιο βαριά!
Το ευωδιαστό της το μαλλί προς την περιστερένια
στρογγυλάδα των ώμων πέφτει αθόρυβα
και η χτένα που τη σήκωσε το χέρι
στων μαλλιών το ποτάμι ξαναπέφτει
της ευωδιάς εκείνης.
Και της ομορφιάς της τον κρόταφο σκεπάζει
κάτω από του μπράτσου την καμπύλη. Και μονάχα
αλαφροπλέκει για τη νύχτα
τις πλεξούδες της, λίγο πριν λυμένες
στης ομορφιάς τον κρόταφο.
Μετάφραση: Κάρολος Τσίζεκ.
Το είδαμε στο "Αλωνάκι της ποίησης" και μας άρεσε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου