Γιώργος Λαμπράκος
Ζώα
Στον πλανήτη μας υπάρχουν αρκετά ζώα
τα οποία δεν κινδυνεύουν ποτέ με εξαφάνιση. Η περιήγησή μας ξεκινά από
τον εσαεί βασιλιά της πλανητικής ζούγκλας μας, και μόνιμο αντικείμενο
ζωοφθονίας, την Καρέκλα-Καρέκλα. Πρόκειται για ένα ζώο άφυλο,
που αναπαράγεται με αχαλίνωτο ρυθμό, αποφεύγει τις πολλές μετακινήσεις
και είναι παχύδερμο, ανεξάρτητα από το πόσο τρώει. Αυτό το είδος είναι
διάσπαρτο και στην Ελλάδα, καθώς εντοπίζεται τόσο στις πόλεις όσο και
στα χωριά, τόσο στα βουνά όσο και στα νησιά. Τελευταία έχει εντοπιστεί
μια φονική παραλλαγή της Καρέκλας-Καρέκλας με μεγάλους,
τεράστιους θα λέγαμε, τραπεζίτες, χωρίς την αφαίρεση των οποίων είναι
αδύνατο να καταπολεμηθεί. Αν και τρώει τα πάντα, ακόμα και την ίδια της
την καρέκλα, το αγαπημένο θήραμα της Καρέκλας-Καρέκλας
παραμένει το ανεξάρτητο, αδιάλλακτο, αδέκαστο πνεύμα, αυτό που, σε
αντίθεση με την εθελόδουλη πλειονότητα, αρνείται να μπει και να κρυφτεί
μες στον Δούλειο Ίππο.
Ένα άλλο επικίνδυνο ζώο είναι η Πολιτική Αρκούδα,
την οποία κανείς δεν εύχεται να βρει στο διάβα του. Εντοπίζει τη λεία
της παντού, κυρίως σε μέρη όπου τα άλλα ζώα αναζητούν τελείως άλλα
πράγματα, και της επιτίθεται με μια ταχύτητα που συχνά ακινητοποιεί το
υποψήφιο θύμα. Η Πολιτική Αρκούδα συμμερίζεται αρκετές ιδιότητες με την Καρέκλα-Καρέκλα, αν και υπάρχουν Πολιτικές Αρκούδες
που ισχυρίζονται πως δεν ονειρεύονται να πάρουν τη θέση της. Μέχρι να
μας πείσουν ότι είναι ειλικρινείς, καλό είναι να τις κρατούμε σε
απόσταση, ιδίως όταν διαλαλούν τη διόλου ακίνδυνη πεποίθηση ότι ακόμα
και η θάλασσα έχει (κι αν δεν έχει, να τσακιστεί να αποκτήσει!) ταξική
συνείδηση.
Ένα υβριδικό είδος που παρουσιάζει ενδιαφέρον μέχρι αηδίας, λιγάκι άνθρωπος, λιγάκι ζώο, και πολύ τίποτα, είναι ο Καυλιτέχνης. Ο αρσενικός Καυλιτέχνης
είναι ένα αρπακτικό που ασχολείται με την τέχνη μόνο στον βαθμό που του
εξασφαλίζει όσο το δυνατόν περισσότερο σεξ με όσο το δυνατόν
περισσότερα θηλυκά, ενίοτε και αρσενικά, έχοντας ως βασικό εργαλείο αυτό
που μόνο ο ίδιος ονομάζει «η τέχνη μου». Η θηλυκή Καυλιτέχνις είναι
ένα νεαρό αρπακτικό που συχνάζει σε πανεπιστήμια, μπαρ και λέσχες
δημιουργικής γραφής, αναζητώντας έναν διάσημο, ή και άσημο, που όμως
παριστάνει τον διάσημο, μεσήλικα, ώστε να την εξυπηρετήσει με ποικίλους
τρόπους, ένας εκ των οποίων είναι να διαδώσει αυτό που μόνο η ίδια ονομάζει «η τέχνη μου». Ο Καυλιτέχνης εμφανίζεται σε διάφορες ζωικές παραλλαγές, που όλες ανήκουν στη συνομοταξία του Καυλοπερασάκια.
Στον αντίποδα του Καυλιτέχνη βρίσκεται ένα εξίσου επικίνδυνο είδος, ο Αλίμπιντος. Ο Αλίμπιντος πασχίζει να κάνει παρέα με όλα τα άλλα ζώα, αλλά πάντα καταλήγει στη συντροφιά των ομοίων του. Σκοπός της ζωής του Αλίμπιντου
είναι να μάθει τα πάντα για τον σκοπό της ζωής, αλλά αποτυγχάνει, αφού
αμελεί τη βασική αλήθεια της ζωής, τη λίμπιντο. Αυτό καθιστά δυσχερή την
αναπαραγωγή του και απίθανη τη διαιώνισή του. Ιδιαίτερη προσοχή
χρειάζεται όταν συναντήσει κανείς έναν Αλίμπιντο που μοιάζει λυσσασμένος, αλύπητα λυσσασμένος, για τη μετάδοση των γνώσεών του.
Μελετώντας κάποια είδη της πανίδας,
διαπιστώσαμε πόσο επικίνδυνη, όσο και αναπόφευκτη, είναι η συναναστροφή
μαζί τους. Αν υπήρχε αρκετός χρόνος θα μπορούσαμε να εστιάσουμε και στο Μαγκουρό, ένα ζώο κοινότατο στην Ελλάδα, με σώμα μάγκα και κεφάλι μάγκα (άλλου μάγκα). Το Μαγκουρό έχει την ιδιάζουσα τάση να πηδά από το μπαλκόνι κάνοντας ένα μεγάλο άλμα, και να αυτοκτονεί, αμέσως μόλις μαθαίνει πως και δεν έχει ποδοσφαιρικό αγώνα στην τηλεόραση, και δεν έχει λεφτά να πάει στα μπουζούκια. Όσο για το βασίλειο της χλωρίδας, θα αναλύσουμε άλλη φορά το εξοχότερο μέλος της, τον Ναρκισσό, ένα αναρριχητικό φυτό που μπορεί να μοιάζει με νάρκισσο, μπορεί να παριστάνει τον νάρκισσο, αλλά μη σας ξεγελάει, είναι νάρκισσος.
Κλείνοντας, ας αναφερθούμε σε ένα ανέκαθεν σπάνιο είδος, που σήμερα κινδυνεύει με εξαφάνιση, τον Βιβλιόσκυλο. Ο Βιβλιόσκυλος
είναι ένα ζώο φιλικό προς το περιβάλλον και εχθρικό προς τα περισσότερα
ζώα, γι’ αυτό και στις κοινωνικές συναναστροφές του συνήθως τρώει φόλα.
Ο Βιβλιόσκυλος προσπαθεί, διαβάζοντας και εκδίδοντας βιβλία
και περιοδικά, να επιβιώσει σε ένα μεταλλαγμένο φυσικό και ηλεκτρονικό
τοπίο, χωρίς καθόλου πια τοπίο. Νιώθοντας ότι πλησιάζει το φρικτό του
τέλος, συχνά το προτιμά από μια φρίκη δίχως τέλος, γεμάτη ασχήμια,
ανευθυνότητα, αήθεια και βλακεία. Όποτε συναντούμε έναν άμοιρο Βιβλιόσκυλο να τρεκλίζει, ας τον βοηθούμε να ορθοποδεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου