Ίδιος ομίχλη θολερός...

Sylvia Plath

Είσαι

όμοιος με γελωτοποιό, πανευτυχής στα χέρια τα δικά σου,

με τα πόδια στ' άστρα, φεγγαροκέφαλος,

σαν ψάρι με βράγχια. Ένας κοινός νους

με του ντόντο την ίδια μοίρα

από αντίχειρες κατιόντες.

Τυλιγμένος τον εαυτό σου σαν καρούλι,

ανιχνεύοντας σαν γλαύκα τα σκοτάδια σου.

Άλαλος σαν γογγύλι στις τέσσερις

του Ιούλη, Πάντων των Κουτών ανήμερα,

ω μικρό μου εσύ, κορδωτό καρβέλι.

Σαν γράμμα ανυπόμονα ακριβοθώρητος, ίδιος ομίχλη θολερός.

Πιο μακρινός κι απ’ αυτήν την Αυστραλία.

Πολυταξιδεμένο αρθρόποδο, Άτλαντας, στη μέση του γυρτός.

Σαν βλαστός τρυφερός, και στα νερά σου

σαν, σε βαζάκι από τουρσί, παπαλίνα.

Καλάθι με χέλια ως τα ρέλια.

Σαλταδόρικος σαν φασόλι μεξικανικό.

Ορθός σαν καλοϋπολογισμένο ποσό.

Άγραφος μαυροπίνακας, με το πρόσωπό σου επάνω.



Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

***********************************

You ’re

Clownlike, happiest on your hands,
Feet to the stars, and moon-skulled,
Gilled like a fish. A common-sense
Thumbs-down on the dodo's mode.
Wrapped up in yourself like a spool,
Trawling your dark as owls do.
Mute as a turnip from the Fourth
Of July to All Fools' Day,
O high-riser, my little loaf.

Vague as fog and looked for like mail.
Farther off than Australia.
Bent-backed Atlas, our traveled prawn.
Snug as a bud and at home
Like a sprat in a pickle jug.
A creel of eels, all ripples.
Jumpy as a Mexican bean.
Right, like a well-done sum.
A clean slate, with your own face on.