Μια Mοίρα που μας φθόνησε...

Συγγνώμη

Πάντα θαύμαζα τους τεχνίτες, πάει να πει τους καλλιτέχνες

Ή –ακόμη καλύτερα– τους δεξιοτέχνες

Ή μήπως ένα να μπορούν να θεωρηθούνε όλ’ αυτά

Θαυμάζω, στα χέρια τους πώς παίρνουνε την ύλη

Άψυχη, ακατέργαστη, σκληρή

Και ζωή τής δίνουνε, πνοή, με σμίλη

Με χάδι μεσιτικό και πάντα με αφοσίωση, με αγάπη περισσή

Το αποτέλεσμα δεν τους προδίδει

Αριστούργημα άλλοι θα πούνε, άλλοι ούτε θα κοιτάξουν

Μα βέβαιο πια είναι πως η έμψυχη μορφή ιδιαίτερη δεσπόζει, μοναδική

Αυτός ο χαρακτήρας της μορφής πάντοτε με συγκινεί

Καθώς πίσω της το δημιουργό της εικάζω να κουρνιάζει

«Ποίημα και ποιητής τότε εν και το αυτό»

Πόρισμα βγάζω, πες το αν θέλεις γνωμικό

Μα οι λέξεις προδίδουν

−Αλλού δεν βρήκα το φταίξιμο να ρίξω−

Ή μήπως, τάχα, να πρόκειται για ψέμα

Τεχνίτη βλέπεις στη δική μου τη μορφή, κοσμηματοποιό

Μα ή αυτό δεν αληθεύει ή κάτι υπάρχει που δεν γίνεται σωστό

Προδίδουνε οι λέξεις ή πάλι άτσαλα εγώ τις χρησιμοποιώ

Με προδίδουν οι λέξεις

Και όχι, δεν είναι πως τάχα σου λένε ένα κρυφό μου μυστικό

Δεν είναι πως αφανέρωτα φανερώνουν, ψιθυρίζοντας στο αφτί σου

Χειρότερα ακόμη, το νόημά τους δεν βρίσκουν το σωστό

Το αφτί σου να φταίει ή η σμίλη η δική μου, για το αποτέλεσμα εγώ μιλώ

Έπειτα, πώς κάποια πράγματα να πεις που έχουνε ειπωθεί με λόγια χίλια

Πώς να το πεις αυτό που έχει ακουστεί τόσες φορές και από τόσα χείλια

Η προδοσία λοιπόν βέβαιη, όποια η αφορμή και η αιτία

Πώς το λοιπόν εγώ τεχνίτη ομοιάζω

Το πόνημά μου αβέβαιο, νήπιο θυμίζει που παραπαίει

Θολό, σαν τζάμι που το αμμοβολεί η βροχή

Και ύπουλο, μαζί και οδυνηρό, γιατί πόνο ξυπνάει στων δυο μας την ψυχή

Ή μήπως πρέπει να κομπάζω που κάτι δικό μου είναι κι αυτό

Και το λόγο να θυμηθώ που τους τεχνίτες θαυμάζω

Και πάλι, ο «ιδιαίτερος χαρακτήρας» δεδομένος, όχι όμως εδικός

Τα μέσα μου κι εγώ αλλάζω και τις λέξεις αφήνω στην άκρη:

Την αγάπη επωμίζομαι −το σπόρο της μέσα μου εσύ τον έχεις σπείρει−

Την αγάπη και τη γνώση πως δίπλα μου σε θέλω συνοδοιπόρο

Τη βεβαιότητα ακόμη πως τίποτε δεν έχει αλλάξει

Εγγύηση γι’ αυτό και φόρο

Σου προσφέρω ό,τι έχω πιο δικό να δώσω.

Έτσι απαλλαγμένη από βάρη περιττά

Κάτι τώρα θα ζητήσω:

Συγγνώμη

Ναι, συγγνώμη

Για την απλή ή, κάποτε, τη λάθος γνώμη μου

Για τις στιγμές τις άσχημες που η σμίλη μου αστόχησε

Για φόβους που άφησα να καίνε μέσα σου και μέσα μου

Και τις αμφιβολίες που γεννήθηκαν από μια Μοίρα που μας φθόνησε.

Δεν χρειάζομαι τις λέξεις, ούτε εσύ

Αρκεί να σκύψεις να κοιτάξεις το λουλούδι

Που μέσα στο λουλούδι ανθεί.

Έλενα Σταγκουράκη