"Σοφία Μοντενέγρο" ή αλλιώς...

Gioconda Belli

Σοφία Μοντενέγρο, ετών 60

Τι φίλη εκείνη

που ένα απόγευμα Αυγούστου

στον τάφο σε συνοδεύει της μητέρας σου,

ακούγοντάς σε να μιλάς για την πολύπλοκη αγάπη

που ένιωσες γι’ αυτήν την απούσα παρουσία

και με μια της κίνηση, ίδιόν της γνώρισμα

κίνηση τόσο δική της

που όσοι την αγαπούμε γνωρίζουμε πως της ανήκει

σταυρώνει τα πόδια, κοιτάζει τριγύρω

από την τσάντα βγάζει ένα τσιγάρο

σου προσφέρει κι εσένα

και βολεύεται πάνω στην ταφόπλακα

σαν σε πολυθρόνα

για να συζητήσει γλυκειά, σοφή και δυνατή

για τη φύση της γυναίκας

και για τις άλλες τις γυναίκες

τις μανάδες που καθέναν γεννούν

κι επιστρέφουν στη γη φορτίζοντάς την με τα ερωτήματά τους

και για τις δικές μας

τις πάντοτε παρούσες

και για όσους γνωρίζουν τι παράξενη χημική αντίδραση

και τι μακρά διαδοχή συνεννοήσεων και παρανοήσεων

προκάλεσαν σ’ εκείνες τις φίλες, σαν εμάς τις δυο που

καθόμαστε να καπνίσουμε πάνω στους τάφους τους

και να τις μνημονεύσουμε δίχως σερεμόνιες

μα με την αγάπη την πιο μεγάλη

που κόρες μονάχα μπορούν να νιώσουν

συνένοχες κι ανεξιλέωτες.

Τα αμαρτήματα της φίλης μου Σοφίας

συμπορεύονται ασφαλώς με τη ζωή μου

κι εκτείνονται μακρύτερα από εκείνο το απόγευμα ─

μαζί της πέρασα νύχτες ολόκληρες χορεύοντας φλαμένκο

με το ξημέρωμα να μας βρίσκει πάνω στα τραπέζια

ιστορίες ερώτων σαν αστέρια με πολλές και μυτερές αιχμές

μαγγανείες που θα έλυναν τις πιο δύσκολες εξισώσεις απογοήτευσης

την επιμονή σε πάθη αδύνατα

που όντας τέτοια

γίνονταν αιτία πειραγμάτων και αντιδράσεών της

καθώς εκείνη με κάψα διονυσιακή

και φιλήδονη δίψα

τον κόσμο μπορεί ν’ ανασυστήσει σε μια νύχτα

και μόνη της ν’ αντροπαλέψει ενάντια σε απαισιόδοξους και ορθολογιστές

ξεστομίζοντας λέξεις, ίδιες του Ποσειδώνα τρίαινες

που καταριώνται τη θάλασσα.

Έτσι είναι η γυναίκα αυτή:

σεισμός υποθάλλασιος, υπόγειος, τυφώνας

για τους μικρόψυχους και τους μετρίους.

Μάντισσα μελωδική

αμέτρητων ακόμη μαχών

που μένουνε να κερδηθούν.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη