"Πρόβα νυφικού"
της Ντ. Γιαννακοπούλου,
σκην. Σωτ. Χατζάκης,
Εθνικό Θέατρο
"Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα ακολουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο. / Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Άδη. / Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε./ Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που περπατάνε οι δολοφόνοι. / Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους."* Μέσα σ' αυτό το αιματηρό κλίμα του Β' Παγκοσμίου και το γενικότερο κλίμα της συλλογικής και ατομικής κατάπτωσης και σήψης, περιγράφονται προσωπικές ιστορίες, ματαιωμένα όνειρα και οδυνηρές αλήθειες. Μια σκηνοθεσία αξιοπρεπής και βατή. Τις εντυπώσεις -δικαίως!- κερδίζει η όλο νεύρο Σκιάδη, καθώς και το αχτύπητο δίδυμο του Πάνου με τον Μαγδαληνό σε πηγαίες κωμικές σκηνές αποφόρτισης. Η Μπαζάκα σταθερή αξία. Νοσταλγική η φωνή της Γιαμαλή. Άτοπο και παράταιρο στοιχείο των σκηνικών οι καλουπωμένες κολώνες. Αφενός δεν συνάδουν με τα υπόλοιπα σκηνικά, αφετέρου πρόκειται για μια Ελλάδα σε κατάσταση κατεδάφισης και όχι ανέγερσης. Η ελπίδα, όπως δηλώνει και το φινάλε με την παραπομπή στον Εμφύλιο, βρίσκεται ακόμη πολύ μακριά...
*Στίχοι του Τάκη Σινόπουλου
Έλενα Σταγκουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου