Να ζήσω...

 


Jaime Sabines

Με πονάς 

Με πονάς.

Απέραντα, αφόρητα, με πονάς.

Πάρε το κεφάλι μου. Κόψε το λαιμό μου.

Τίποτε από μένα πια δεν μένει μετά τον έρωτα αυτό.

Μέσα στους εφιάλτες της ψυχής μου,

άκουσέ με, ψάξε με.

Σε κάποιο μέρος, η επιζήζασα φωνή μου το φωνάζει,

αποζητά την έκπληξή σου, τη φωτισμένη σου σιωπή.

Διαπερνώντας τείχη, ατμόσφαιρες, εποχές,

το πρόσωπό σου (το πρόσωπο που έμοιαζε ορισμένο)

έρχεται από το θάνατο,

πριν ακόμη και απ’ την πρώτη ημέρα του κόσμου.

Τι καθαρότητα προσώπου

και τι τρυφεράδα αφηρημένου φωτός,

τι σχέδια από μέλι

στα φύλλα του νερού!                                                

Αγαπώ τα μάτια σου, αγαπώ, τα μάτια σου αγαπώ.

Είμαι των ματιών σου τέκνο,

στάλα είμαι των ματιών σου.

Σήκωσέ με. Απ’ τα πόδια σου πάρε με,

σήκωσέ με απ’ το πάτωμα, απ’ τον ίσκιο που πατείς,

απ’ τη γωνιά του δωματίου σου όπου ποτέ δεν ονειρεύεσαι.

Σήκωσέ με, αφού απ’ τα χέρια σου έπεσα

και θέλω να ζήσω, να ζήσω, να ζήσω.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

******************

Me dueles

Mansamente, insoportablemente, me dueles.
Toma mi cabeza. Córtame el cuello.
Nada queda de mí después de este amor.

Entre los escombros de mi alma, búscame,
escúchame.
En algún sitio, mi voz sobreviviente, llama,
pide tu asombro, tu iluminado silencio.

Atravesando muros, atmósferas, edades,
tu rostro (tu rostro que parece que fuera cierto)
viene desde la muerte, desde antes
del primer día que despertara al mundo.

¡Qué claridad de rostro, qué ternura
de luz ensimismada,
qué dibujo de miel sobre hojas de agua!

Amo tus ojos, amo, amo tus ojos.
Soy como el hijo de tus ojos,
como una gota de tus ojos soy.
Levántame. De entre tus pies levántame, recógeme,
del suelo, de la sombra que pisas,
del rincón de tu cuarto que nunca ves en sueños.
Levántame. Porque he caído de tus manos
y quiero vivir, vivir, vivir.