Στεναγμός...

Στεναγμός


Οι λέξεις κάποτε προδίδουνε, το ίδιο και οι σιωπές.
Μα τα μάτια να προδώσουν; Της ψυχής μου οι καθρέφτες;
Αυτό θα ήταν παράδοξο, αληθώς πρωτοφανές!
Τα μάτια μου εμπιστεύομαι για εκείνο που αντικρίζουν
μέσα μου, μα και στων άλλων την ψυχή. Καθόλου κλέφτες
δεν τα θεωρώ της αλήθειας και, αν γυαλίζουν,
είναι από ενθουσιασμό παιδαριώδη και αφελή.
Μα πώς τους άλλαξες το νόημα και είπες απρεπή
την έκφραση που εκείνα είχαν πάρει
σε μια στιγμή ασήμαντη, ακύμαντη και επιδερμική;
Δεν διαβάζεις το βαθύ τους ρεύμα,
το στιλπνό ποτάμι που τα διαπερνά,
τη χρυσή τη λάμψη που θυμίζει κέρμα
χρυσό από μνημείο μέγα, αρχαίου βασιλιά,
σαν εσένα ανταμώσουν, λιόντα μες στου λιόντα τη σπηλιά;
Ξεχνάς πως άλλοι το αναγνώρισαν αυτό το βλέμμα
που σε σένα έτρεχε, σε ένα υπόγειο με λέξεις, με ιδέες και τα αυτά;
Ή μήπως αγνοείς το άγριο ρίγος
τη φλέβα που τα ζώνει την πορφυρή
τη φωτεινή τους κάψα, το ερωτικό τους σφρίγος
σαν μετά τον έρωτα ξαπλώνουμε αγκαλιά;
Τα μάτια μου από ψέματα δεν ξέρουν
και από τότε που σ’ αντίκρισαν, γυρίζουνε τυφλά
αφού άλλο δεν θέλουνε, δεν ξέρουν, δεν λογίζουν
παρά την όψη, την εικόνα των ματιών σου μοναχά.
Ο στεναγμός τους τώρα να αξίζει;
Η πίκρα τους, αλήθεια, να ωφελεί;
Ο πόνος τους πώς τάχα να σε πείσει
πως η καρδιά για σένα μόνο αιμορραγεί;
Δεν απομένει άλλο τίποτε,
παρά η ελπίδα μόνο και η ευχή. 

Έλενα Σταγκουράκη