Την Κυριακή το βράδυ, ανήμερα της Ημέρας της Γυναίκας, αμέσως μετά την παράσταση «Πνιγμονή» είχαμε μια πολύ όμορφη,
ζεστή και εποικοδομητική συζήτηση με το κοινό και τους συντελεστές,
τόσο για το ίδιο το έργο, όσο και για τη βία κατά των γυναικών σε
Ανατολή και Δύση, παρελθόν και παρόν. Ο συγγραφέας του έργου και
σκηνοθέτης της παράστασης, Δημήτρης Καρατζιάς, μίλησε απαντώντας σε
ερώτησή μας για την αφορμή της διασκευής του έργου του Λόρκα «Το σπίτι
της Μπερνάρντα Άλμπα», καθώς και για πλήθος καταγεγραμμένων περιστατικών βίας, τα οποία προέκυψαν από έρευνα του ίδιου και των ηθοποιών κατά την προετοιμασία της παράστασης.
Η Αθηνά Τσιλύρα μάς μίλησε για τις δυσκολίες του ρόλου της,
πρωταγωνιστικού και βίαιου, καθώς έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την
ιδιοσυγκρασία της. Πρόσθεσε ότι οι γυναίκες έχουν ακόμη πολλά να
κατακτήσουν, πως ο χειρότερος εχθρός τους είναι η ίδια η πολυδιάσπαση
του ρόλου τους και πως η προσφορά τους ως συζύγων, μητέρων και
νοικοκυρών αφενός απαιτείται, αφετέρου θεωρείται πάντα δεδομένη. Η
Ανδρομάχη Μαρκοπούλου τόνισε πως τα επιτεύγματα των γυναικών είναι πολύ
πρόσφατα, καθώς για παράδειγμα η προίκα καταργήθηκε πριν λίγες
δεκαετίες, αν και κάποιος θεατής σχολίασε πως ουσιαστικά δεν καταργήθηκε
ποτέ.
Ενεργός ήταν και ο ρόλος των θεατών, οι οποίοι σχολίασαν την αναγκαιότητα της εκπαίδευσης και της αντίδρασης απέναντι σε φαινόμενα βίας, κατέδειξαν την αδυναμία συχνά των θυμάτων ή του ατόμου ως μονάδας να αντιδράσει, δίχως να λείπει και η ακραία θέση (από άντρα θεατή) πως υπαίτια για τη βία που υφίσταται είναι η ίδια η γυναίκα, από τη στιγμή που δεν αντιδρά.
Με τη σειρά μας αποκριθήκαμε ότι το ‘σύστημα’ και η κοινωνία δεν είναι άλλο από το άθροισμα των μονάδων. Αν ο καθένας μας κάνει κάτι, τότε αυτομάτως η στάση του συνόλου μεταβάλλεται. Η παιδεία είναι αναγκαία, όπως και η στήριξη θυμάτων βίας που δεν βρίσκουν τη δύναμη να αντισταθούν και γίνονται θύματα του φαύλου κύκλου της παραπάνω ακραίας θέσης. Τονίσαμε επίσης την ευθύνη που φέρουμε οι γυναίκες ως μητέρες στη διαπαιδαγώγηση των αυριανών ανδρών και ενδεχόμενων θυτών.
Κυρίως όμως αυτό που μας ευχαρίστησε ιδιαίτερα είναι πως σε σχόλιο γυναίκας θεατή για την ανυπαρξία θεσμών για την υποστήριξη γυναικών-θυμάτων βίας, μπορέσαμε να ενημερώσουμε για την ύπαρξη συμβουλευτικών κέντρων, ξενώνων για θύματα βίας και της τηλεφωνικής γραμμής SOS 15900. Και μια μόνο γυναίκα να μπορέσαμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά αρκεί και νοηματοδοτεί όχι μόνο τη χθεσινή μας συζήτηση, αλλά και ολόκληρο το φεστιβάλ.
Υπέροχη εμπειρία! Ευχαριστούμε από καρδιάς όλους όσους συμμετείχαν.
Ε.Σ.
Φωτογραφίες: Μιχάλης Ντάλας
Ενεργός ήταν και ο ρόλος των θεατών, οι οποίοι σχολίασαν την αναγκαιότητα της εκπαίδευσης και της αντίδρασης απέναντι σε φαινόμενα βίας, κατέδειξαν την αδυναμία συχνά των θυμάτων ή του ατόμου ως μονάδας να αντιδράσει, δίχως να λείπει και η ακραία θέση (από άντρα θεατή) πως υπαίτια για τη βία που υφίσταται είναι η ίδια η γυναίκα, από τη στιγμή που δεν αντιδρά.
Με τη σειρά μας αποκριθήκαμε ότι το ‘σύστημα’ και η κοινωνία δεν είναι άλλο από το άθροισμα των μονάδων. Αν ο καθένας μας κάνει κάτι, τότε αυτομάτως η στάση του συνόλου μεταβάλλεται. Η παιδεία είναι αναγκαία, όπως και η στήριξη θυμάτων βίας που δεν βρίσκουν τη δύναμη να αντισταθούν και γίνονται θύματα του φαύλου κύκλου της παραπάνω ακραίας θέσης. Τονίσαμε επίσης την ευθύνη που φέρουμε οι γυναίκες ως μητέρες στη διαπαιδαγώγηση των αυριανών ανδρών και ενδεχόμενων θυτών.
Κυρίως όμως αυτό που μας ευχαρίστησε ιδιαίτερα είναι πως σε σχόλιο γυναίκας θεατή για την ανυπαρξία θεσμών για την υποστήριξη γυναικών-θυμάτων βίας, μπορέσαμε να ενημερώσουμε για την ύπαρξη συμβουλευτικών κέντρων, ξενώνων για θύματα βίας και της τηλεφωνικής γραμμής SOS 15900. Και μια μόνο γυναίκα να μπορέσαμε να βοηθήσουμε ουσιαστικά αρκεί και νοηματοδοτεί όχι μόνο τη χθεσινή μας συζήτηση, αλλά και ολόκληρο το φεστιβάλ.
Υπέροχη εμπειρία! Ευχαριστούμε από καρδιάς όλους όσους συμμετείχαν.
Ε.Σ.
Φωτογραφίες: Μιχάλης Ντάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου