Βύρων Λεοντάρης
Καντάδα στον ανοιχτό ουρανό
Τα πουλιά στον ουρανό
έχουνε νυχτέρι
και, σα να 'σαι αστέρι,
νά σε καρτερώ.
Στο μαντίλι κόμπο αργά
τους λυγμούς μου δένω,
τη σιωπή πληθαίνω
για να σε χωρά.
Μπλέχτηκα μες στου φωτός
τις ανεμοσκάλες,
τα κλωνιά κρεμάλες
κάνει ο πυρετός.
Κόλλησε η μορφή σου αχνός
στους βολβούς μου απάνω
κι ως πάω να τη βγάνω
ξεκολλάω το φως.
Με φλογίζει η αγρυπνιά,
η κούραση με σβήνει,
η μοναξιά με κρίνει
και δε με σχωρνά.
Η παλιά πληγή πονεί,
τη φωνή όμως πνίγω
- πάλι δε θα φύγω.
Κλείνουν οι ουρανοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου