Μεγάλες αγάπες

José Ángel Buesa

Μεγάλες αγάπες

Η αγάπη η μακρινή και η μεγάλη
κισσό αναρριχώμενο θυμίζει
που άσκοπα δεν άνθισε και πάλι
κι είτε θέλει, είτε όχι, λουλουδίζει.

Η μεγάλη η αγάπη θα στερέψει,
με πηγή πια ξεραμένη θα ‘ναι ίδια•
το νερό που μιας κυλούσε δε θα τρέξει
η ηχώ μόνο θα μείνει και τα φίδια.

Κι όσοι ζούνε τις αγάπες τις μεγάλες,
της πυράς θα ‘χουν την τύχη την πικρή•
όλα θα καούν στις φλογερές αγκάλες
γιατί η μοίρα της φωτιάς είναι αυτή. 


Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

***********************

El gran amor 

Un gran amor, un gran amor lejano
es algo así como la enredadera
que no quisiera florecer en vano
y sigue floreciendo aunque no quiera.

Un gran amor se nos acaba un día
y es tristemente igual a un pozo seco,
pues ya no tiene el agua que tenía
pero le queda todavía el eco.

Y, en ese gran amor, aquel que ama
compartirá el destino de la hoguera,
que lo consume todo con su llama
porque no sabe arder de otra manera. 

Μια γυναίκα

Ján Zambor

Μια γυναίκα απ' τον ανώνυμο κόσμο

Χρόνια τώρα βλέπω μια όμορφη νέα γυναίκα

κάθε πρωί να βοηθάει το σύζυγό της

να μπει στο αυτοκίνητο. Μένουν στη διπλανή πολυκατοικία, ωστόσο

δεν ξέρω τίποτα γι' αυτούς. Εργατικό ατύχημα

ή αυτοκινητιστικό...; Πόσες δεν άφησαν τους άντρες τους 

για κάτι πολύ πιο ασήμαντο κι εκείνη, δες - 

ανοίγει την πόρτα του αμαξιού, βάζει πίσω τις πατερίτσες

και την τσάντα, βολεύει

τα τρία τους παιδιά, σκουπίζει

τα τζάμια, θαμπά από την πάχνη, 

υπάρχει στις κινήσεις της υπομονή και φυσικότητα,

στο πρόσωπό της δεν διακρίνεις

ίχνος κατήφειας ή στεναχώριας.

Με παραξενεύει μόνο

που ενώ τα κάνει όλα αυτά ούτε ματιά δε ρίχνει γύρω της - 

είναι γιατί δεν έχει χρόνο,

επειδή τα κάνει όλα μόνη,

ή μήπως θωρακίζεται

για να προλάβει κάποιο πλήγμα;

Μετάφραση: Κάρολος Τσίζεκ

Η ώρα της γης

Απόψε στις 20.30 σβήνουμε τα φώτα για μια ώρα

Την ώρα της γης

Ανθοί κανέλλας

Γιώργος Κεντρωτής

Ανθοί κανέλλας

Ανθοί κανέλλας θράσευαν, μεστοί αρωμάτων

στα χείλη της -θυμάμαι-, ενώ στην επικράτεια

των ασπασμών τριπόδιζαν ατίθασα άτια:

τα γκέμια τους να σπάσουν θέλαν, στων περάτων

τα πέρατα να φτάσουν. Κι αν με αφρούς αφράτων

σπασμών τρυγούσε πόθους, σε μικρά δωμάτια

ικριωμάτων μ' έρριχνε, όταν, με τ' αλάτια

του σώματός της να την καίνε και παρά τον 

πυρετικόν εσμό των σπίρτων, πάντα εφόρα

της μέλαινας χολής το ρούχο, για να κρύψει

τα φώτα τα δριμιά και τα τροπαιοφόρα

της πράξης. Τη διαλεκτική των ηδονών η

κανέλλα ορίζει: πρώτα θ' ανεβείς στα ύψη-

μετά θα κατεβείς, ν' ανέβεις στην αγχόνη:

           το γλύκος μια πικρή ροπή θα σ' το κρεμάσει

           που των φιλιών θα δολιεύεται την άγρια κράση.

Εισαγωγή στην Ειρήνη

 

Πάνος Καπώνης

Εισαγωγή στην ειρήνη

Η εισαγωγή στην Ειρήνη δεν έχει να κάνει

με εισόδους και εξόδους

που ευλογούν οι παπάδες

όταν κατέρχεται ο Νυμφίος εξ ουρανού

Εισαγωγή στην Ειρήνη σημαίνει

μια ηλιόλουστη μέρα στα τραπεζάκια

της πλατείας μας

όταν ερωτεύεσαι την Άνοιξη

Ή εν πάση περιπτώσει το Καλοκαίρι

τα κορίτσια που δεν πάνε στο στρατό

και μικραίνουν όσο μεγαλώνουν

τα ρούχα τους πάνω απ' τα γόνατα

Και κινούνται ακατάπαυστα γλείφοντας

ένα παγωτό μετά το σχολείο

και δεν ακούγονται οι βόμβες στο Ιράκ

και τα παλιά ελικόπτερα πάνω απ' τα νησιά

Εισαγωγή στην Ειρήνη είναι

το απειροελάχιστο άγγιγμα της πεταλούδας

που απομυζά τη γύρη στους κάλυκες

των λουλουδιών κι όχι στις σφαίρες

Που θερίζουν εντός και εκτός των πόλεων.

Είναι και ο εαυτός

Ηρώ Νικοπούλου

Είναι και ο εαυτός

Κάθε πρωί τη στήνει σιωπηλά

και με κοιτά απ' τον καθρέφτη

δειλά τον πιάνω κάτω απ' το νερό

Πυρωμένο μυρίζει το δέρμα του στον ήλιο

τον σκεπάζω, τον φροντίζω

φαντάζομαι τα χρόνια μου μαζί του

μόνο μ' αυτόν - το πιο τρομακτικό

Τον φοβάμαι, τον παρηγορώ

μα σίγουρα εντέλει

παρ' όλη την συν-πάθεια

τον μισώ

και πάντα το πιο δύσκολο

της γοητείας του να διαφεύγω

Θέλει μεγάλη προσοχή

μην ταυτιστώ μαζί του.

**************

Α, να μπορούσα ν' ανασύρω

τα βελούδα του έρωτα

να 'βλεπα το χιλιοτρυπημένο κορμί

της αγάπης

***************

Γιατί πάντα κάνω το λάθος

να ψάχνω το σωστό;

Escribo, pienso, leo

Idea Vilariño 

Γράφω, σκέφτομαι, διαβάζω…

Γράφω

σκέφτομαι

διαβάζω

σελίδες μεταφράζω είκοσι

τις ειδήσεις ακούω

γράφω

γράφω

και διαβάζω.

Πού είσαι,

πού.

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

*********************

Escribo, pienso, leo

Escribo
pienso
leo
traduzco veinte páginas
oigo el informativo
escribo
escribo
leo.
Dónde estás
dónde estás.

Περιοδικό Poetica, Δεκέμβριος 2009

Το πρόβλημα με τη Μούσα

Νάσος Βαγενάς 

Το πρόβλημα με τη Μούσα 

Είναι καιρός που η Μούσα μου κάτι έχει πάθει. 

Δεν κάθεται στα γόνατά μου γελαστή. 

Βαριέται, μου καταλογίζει λάθη 

ασυγχώρητα, εμένα που από το σινάφι 

με είχε τον πιο θερμό εραστή. 

Αυτή που πριν χάιδευε τα μαλλιά μου 

με μυρωμένα δάχτυλα, μου μιλά 

με ήχους που δεν θυμίζουν μελωδία πιάνου 

καρφώνονται σαν βέλη Ινδιάνων 

εκεί που κάποτε άφηναν τριαντάφυλλα. 

Αισθάνομαι πως κάποιες την έχουν ζαλίσει 

με σχόλια κάθε άλλο παρά λυρικά 

μισόλογα για μένα– που την έχουν πείσει 

πως θα ’ταν για τους δυο μας μια λύση 

να πάψει να με βλέπει ερωτικά 

να συναντιόμαστε σαν δυο καλοί φίλοι, 

αγαπημένοι, με κοινά ενδιαφέροντα, 

λεπτά (πάνω απ’ το άρρεν και το θήλυ), 

μιλώντας για το πνεύμα, όχι την ύλη, 

και, κάποτε, για τον έρωτα. 

Νιώθω πως δεν θ’ αργήσει να με ξεχάσει, 

ότι σε λίγο θα μου τα κόψει κι αυτά, 

αφού έχει αρχίσει να με λέει Θανάση, 

αυτή που ώς τώρα μου είχε πλάσει 

τα πιο τρυφερά υποκοριστικά.

Dum spiro scribo

Dum spiro scribo

Dum spiro scribo. Cae la noche 

y yo me pongo a escribirte de nuevo.

Para traerme a ti no hay ni calle ni coche.

Solo escribirte y además un hueco.

Recibo oscuridad. La tinta de mi corazón

se agita en letras sobre el papel trasparente.

Todo mi mundo una pantalla, un callejón

lleno de estrellas de una fiesta ausente.

Escribo como el otoño: sobre ojas

que antes estaban sobre ramos altos.

Hasta que del viento unas olas

las mandaron a la Nada y sus marcos.

El Febrero cuenta sus horas al revés. 

¿Cómo pegarme a su vida fugaz?

¿Cómo hacer que pase otra vez

lo que pasó y que él vuelva atrás?

Μετάφραση στα ισπανικά: Έλενα Σταγκουράκη

**********************

Dum spiro scribo. Η νύχτα πέφτει και εγώ

πιάνω πάλι να σου γράψω. Πάλι, πάλι,

μ' αυτόν τον τρόπο τον παλιό. Δεν έχω άλλη 

διαφυγή, καμιά ως εσένα να με φέρει οδό.

Σκοτάδι παίρνω. Της καρδιάς μου το μελάνι

χύνω σε γράμματα στο αόρατο χαρτί.

Όλος μου ο κόσμος μια οθόνη, μια χοάνη

γεμάτη αστέρια από μι' ανεύρετη γιορτή.

Γράφω σαν το φθινόπωρο: σε φύλλα

που κάποτε έστεκαν στα πιο ψηλά κλαδιά.

Ώσπου του αέρα μια ριπή, μι' ανατριχίλα

τα 'στειλε κέρδος στο ποτέ, στο πουθενά.

Μετράει τις ώρες του αντίστροφα ο Φλεβάρης.

Πώς απ' τη λίγη τη ζωή του να πιαστώ;

Με ποια μου δύναμη, το κέρασμα ποιας χάρης,

εγώ που βρήκα μες σ' αυτόν τον Αύγουστο.

Αντώνης Δούκας

Ο "Χορός των επίπλων" στα Χανιά

Τα έπιπλα χόρεψαν και στα Χανιά 

Γράφει η Έλενα Σταγκουράκη 

Στις 9 Μαρτίου το θεατρόφιλο κοινό των Χανίων είχε τη δυνατότητα να παρακολουθήσει στο Βενιζέλειο Ωδείο την επιτυχημένη παράσταση «Ο χορός των επίπλων» σε διασκευή Αντώνη Παπαϊωάννου και σκηνοθεσία Τόνιας Σταυροπούλου, με τον Πέτρο Ξεκούκη σε πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Η παράσταση, η οποία σημειώνει μεγάλη επιτυχία στις θεατρικές σκηνές της πρωτεύουσας, όπου παίζεται ήδη για δύο θεατρικές περιόδους, μεταφέρθηκε στην Κρήτη, στο Ρέθυμνο στις 7 και στα Χανιά στις 9 Μαρτίου. Σύμφωνα με τους συντελεστές του έργου, οι Κρήτες γενικά και οι Χανιώτες ειδικότερα δε μένουν ασυγκίνητοι στο ποιοτικό θέατρο και γι’ αυτό δέχτηκαν με χαρά την πρόσκληση. «Ο χορός των επίπλων» είναι έργο βασισμένο στο αυτοβιογραφικό κείμενο του ποιητή Ρώμου Φιλύρα κατά τον εγκλεισμό του στο Δρομοκαΐτειο Θεραπευτήριο. 

Ο Ρώμος Φιλύρας, φιλολογικό ψευδώνυμο του Ιωάννη Οικονομόπουλου, υπήρξε ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος, πρόδρομος της καταξιωμένης γενιάς λογοτεχνών του ’30 και εισηγητής του μοντερνισμού στα ελληνικά γράμματα. Το γεγονός ότι το όνομά του δεν είναι πολυσυζητημένο οφείλεται σε παράγοντες ξένους προς την ποιότητα του έργου του. Συγκεκριμένα, γι’ αυτό ευθύνονται ο αντισυμβατικός τρόπος του βίου του και το οδυνηρό του τέλος, καθώς πάσχοντας από σύφιλη (μια ασθένεια τότε αθεράπευτη) οδηγήθηκε στην ψυχική διαταραχή και στο Δρομοκαΐτειο, ξεχασμένος απ’ τον έξω κόσμο, παράπονο και του ίδιου. 

Ο Ρώμος Φιλύρας, έγκλειστος στο Δρομοκαΐτειο από το 1927 έως το 1942, ζούσε σε μια τραγική κατάσταση μεταξύ λογικής και τρέλας. Ακόμα και η ευτυχία της τρέλας ήταν απαγορευμένη για εκείνον, καθώς ήταν καταδικασμένος σε επίγνωση αφενός της μερικής του διαταραχής κι αφετέρου της πλήρους διαταραχής των άλλων εγκλείστων. Έτσι, μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας, ο Φιλύρας μας μεταφέρει τραγικές σκηνές από το εσωτερικό του ιδρύματος και παράλληλα ατόφια ποίηση.

Η παράσταση είναι χωρισμένη σε μικρότερες θεματικές ενότητες κι ακολουθεί χρονολογικά την πορεία της παραμονής του Ρώμου Φιλύρα στο θεραπευτήριο. Έτσι, ξεκινά με τις πρώτες εντυπώσεις του Φιλύρα από το νέο του περιβάλλον, το οποίο ο ίδιος συνειδητά επέλεξε, κι όπου με ειρωνεία περισσή κι αυτοσαρκασμό περιγράφει: «Αλλά δε φτάνω δυστυχώς στο ύψος μερικών εδώ μέσα. Βλέπετε, διατηρώ ακόμη κάποια λογική και αυτό με μειώνει. Γι’ αυτό υποφέρω…. Απ’ τη μνήμη και τη λογική που μου απόμεινε μπορείτε να με σώσετε;» ή «Τι όφελος να είμαστε τρελοί; Κι εμείς σκλάβοι της ανθρώπινης στενοκεφαλιάς. 

Κατά τη διάρκεια της παράστασης ο Ρώμος Φιλύρας οδηγεί χέρι-χέρι το θεατή ανάμεσα απ’ όλα τα βιώματα, τις συναισθηματικές περιπλανήσεις και παράλογες λογικές που αντιμετωπίζει. Μιλά στο θεατή σε τόνο εμπιστευτικό και παράλληλα καυστικό για την οδύνη της κατάστασής του, τη μοναξιά, τον αποκλεισμό και την εγκατάλειψη απ’ όσους «ποτέ δεν τον αγάπησαν όπως τους αγάπησε εκείνος», για το θάνατο, τη λογική και την τρέλα και τα ρευστά τους όρια. 

Η παράσταση τελειώνει -πώς αλλιώς- με το τέλος του ίδιου, το θάνατο του Φιλύρα. Κι όμως, πρόκειται για θάνατο εξόχως λυρικό, καθώς περισσότερο μοιάζει με ταξίδι αγάπης, παρά γι’ αυτό που καλείται να σημάνει. «Κι εγδυνόσουνα. Κι εφτερούγιζαν γύρω σου χιλιάδες έρωτες με μικρά φτερά κι έβλεπα πέταλα ρόδων να σκορπιούνται στα λευκά σου σεντόνια…Και εφορούσες εσύ αραχνοΰφαντο νυχτικό κι εγώ απ’ έξω τα σάβανά μου…Τώρα κάτσε εσύ, κοιμήσου, εγώ τραβώ…Ο γαλαξίας ας ακολουθεί σα χρυσή διαδήλωση…Έπειτα ας παραταχθούν τα εξαπτέρυγα των ερώτων. 

Η σκηνοθεσία της Τόνιας Σταυροπούλου είναι άρτια κι υποβλητική. Περισσότερες από μία φορές τα λιγοστά έπιπλα στη σκηνή χορεύουν, στροβιλιζόμενα σε μια δίνη μαγική, «έναν κύκλο καθαρτηρίου ή κολάσεως» που αναμειγνύει κι αλέθει τη λογική με την τρέλα, τα «ολόχρυσα φώτα της Αθήνας» με «το φρενήρη θίασο από τραγικούς κωμωδούς». Εξαιρετικής αισθητικής είναι το επαναλαμβανόμενο παιχνίδι με τις σκιές. Σκιές πραγματικές που παίρνουν σάρκα και οστά κι άλλοτε ακόμα και όνομα, όπως αυτό του κυρίου Θανάση του Χίντεμπουργκ, για να δηλώσουν άλλες σκιές, ανθρώπους-σκιές, το υπόλειμμα της ανθρώπινης ύπαρξης, αλλά και το αέναο παιχνίδι της τρέλας με τις σκιές. Ευρηματικό κι άκρως λειτουργικό το στοιχείο του εγκιβωτισμού, με τον ίδιο το Φιλύρα να διαβάζει το ιατρικό του ιστορικό. Με τον τρόπο αυτό, ο θεατής πλησιάζει πολύ το Ρώμο, και δεν παρακολουθεί μόνο τη δική του σκοπιά. Αντιθέτως, μαθαίνει για τη μελαγχολία του, τις ψευδαισθήσεις που ενίοτε παρουσίαζε, αλλά και το περιπαικτικό του ύφος. Το οπτικοακουστικό υλικό αγκαλιάζει ζεστά την παράσταση, με ρόλο πολλαπλό: χωρίζει με τρόπο φυσικό και δημιουργικό τις θεματικές ενότητες, ερεθίζει τις αισθήσεις του θεατή και τον αποφορτίζει, δημιουργώντας μια οικεία ζεστασιά απέναντι στον ποιητή. 

Η συγκεκριμένη παράσταση προσφέρει διαφορετικές αναγνώσεις ταυτοχρόνως και πολύπλευρα μηνύματα. Δεν πρόκειται απλώς για έναν ποιητή έγκλειστο, ούτε και για έναν έγκλειστο ποιητή. Αυτές οι ιδιότητες, τα βιώματα, τα συναισθήματα, περιπλέκονται μεταξύ τους, συνθλίβονται και γίνονται ένα μείγμα ομογενές, αδιαχώριστο και ειλικρινώς σκληρό.

Ο θεατής παρατηρεί αφενός το δημιουργό του Πιερρότου, της Ρόδας στον αφρό, των Γυρισμών, της Κλεψύδρας και της Θυσίας να παρατηρεί με την ποιητική ματιά του πρόσωπα και πράγματα, καθώς και το ιδιοφυές πνεύμα του να μετατρέπει σκηνές αλλοφροσύνης σε δείγμα υψηλής λογοτεχνικής αξίας. Αφετέρου, η παράσταση συμβάλλει σημαντικά στην καταπολέμηση του στίγματος της ψυχικής ασθένειας, στοχεύοντας στην ευαισθητοποίηση του θεατή στον πολλαπλά πάσχοντα συν-άνθρωπο. Σύμφωνα με τη Φωτεινή Τσαλίκογλου, καθηγήτρια ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο «Χορό των επίπλων» «η τρέλα έχει τη δυνατότητα να εκφράζει όλη την ειρωνεία της ανθρώπινης ύπαρξης, να ακυρώνει βίαια την ασημαντότητα των λέξεων και να ταράζει τον καθησυχασμό της συνείδησης, ανατρέποντας τις βολές του κόσμου, τις ανώδυνα τακτοποιημένες ζωές μας». 

Η ιδιαίτερη εκφραστικότητα του Ξεκούκη σε ένα ρόλο-στροφή στην καριέρα του, η πλαστικότητα των κινήσεών του και η ευκολία μεταπήδησης από τον ένα ρόλο στον άλλο, η άρτια κι ευρηματική σκηνοθεσία και ο συνδυασμός οπτικοακουστικού υλικού με το κείμενο της παράστασης προσφέροντας συνεχή ερεθίσματα στο θεατή, συνιστούν τα συστατικά στοιχεία μιας επιτυχημένης παράστασης. 

Από τα Χανιώτικα Νέα, 08.03.2010 

Καραμέλες του φιλιού

Γιώργος Μίχος

Καραμέλες του φιλιού

   Λόγω που εμείς μόνο είχαμε τηλέφωνο στο καταστηματάκι, έρχονταν τα κορίτσια τα ερωτευμένα με αεροπόρους και ξεροστάλιαζαν με τα λόγια της αγάπης τα πως περνάς και τα πότε θα βρεθούμε... Η πιο μακρινή ήταν μια νοσοκόμα, την έπαιρνε ο πιλότος στο τηλέφωνο, και τρέχαμε να την ειδοποιήσουμε για τη συνδιάλεξη... Όλα ήταν σαν το μικρή πικρή μου αγάπη που έδινε τα πρωϊνά το ραδιόφωνο... αλλά απογευματινά... Δίπλα στη συσκευή του τηλεφώνου είχε και τα δυο κουτιά... κάτι καραμέλες από κόμμι κόκκινες... με μια γευσή λίγο αψιά που πνιγόταν από τη ζάχαρη που ήταν καλυμμένες... όπου εκτός από το στόμα άφηνε και γύρω μια μυρουδιά... σαν αραπιά του Τσιτσάνη... Κι έπαιρναν τα κορίτσια μαζί με το τηλεφώνημα και κάμποσες καραμέλες κι άνθιζε οσμή το στόμα τους... ο πατέρας τις ονόμασε καραμέλες του φιλιού... και τις βρίσκεις ακόμα στα περίπτερα... καμιά φορά όταν θέλεις να μασήσεις τα παιδικά σου χρόνια... Υπήρχαν και οι άλλες οι πράσινες με μια γεύση μέντα που κατέληγε στο πικρό... έπαιρνε μια χουφτίτσα ο πατέρας πριν πάει στην εκκλησία να ψάλλει... και τις τρώγαμε στο κρυολόγημα να μας ελευθερώσουν την αναπνοή... Αυτές ήταν οι καραμέλες του βήχα...

Passerò per Piazza di Spagna

Cesare Pavese

Passerò per Piazza di Spagna

Sarà un cielo chiaro.
S’apriranno le strade
sul colle di pini e di pietra.
Il tumulto delle strade
non muterà quell’aria ferma.
I fiori spruzzati
di colori alle fontane
occhieggeranno come donne
divertite. Le scale
le terrazze le rondini
canteranno nel sole.
S’aprirà quella strada,
le pietre canteranno,
il cuore batterà sussultando
come l’acqua nelle fontane –
sarà questa la voce
che salirà le tue scale.
Le finestre sapranno
l’odore della pietra e dell’aria
mattutina. S’aprirà una porta.
Il tumulto delle strade
sarà il tumulto del cuore
nella luce smarrita.

Sarai tu – ferma e chiara.

Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κενό

Κενό

Η απόλυτη ακινησία.
Θρόμβωση αρθρώσεων
τελματωμένα πέλματα
κι ασάλευτη σάρκα.
Αφασία.
Θερμοκρασία αόριστη
πίεση ανεπαίσθητη
σφυγμός σφιχτός.
Άκου...
Το Τίποτα!


Έλενα Σταγκουράκη

Κρουστά και πνευστά

Κρουστά και πνευστά

Με ρωτούσες γιατί δεν ήθελα
σε ψέμματα να πιστεύω.
Μα πώς παλάτια
στην άμμο πάνω
να χτίζω;
Σύννεφο είμαι διάφανο
σε ουρανό θλιμμένο γκρίζο
και τα δάκρυα στην κοίτη τους
με μιαν απόχη πιάνω.
Τι να 'ναι άραγε αυτό που ακούγεται;
Σαξόφωνο βραχνό πνευστό
ή μήπως φόρτε πιάνο;


Έλενα Σταγκουράκη

Ο άνεμος

Αργύρης Χιόνης

Μην εμπιστεύεσαι τον άνεμο που σου χαϊδεύει τα μαλλιά
που μπαίνει στ’ ανοιχτό πουκάμισό σου
και τρίβεται ερωτικά στο στήθος σου

Εκεί που δεν το περιμένεις βγάζει δόντια
εκεί που δεν το περιμένεις χώνεται στις σάρκες σου
και σε αδειάζει από τα μέσα
και σε αδειάζει τόσο που δεν απομένει
ούτε καν μεδούλι στα οστά σου
που δεν σ’ αφήνει ούτε ψίχουλο ψυχής
που γίνεσαι κοχύλι άδειο ηχείο
κουκούλι του κενού

Μην εμπιστεύεσαι τον άνεμο που πλέκει
τα δάχτυλά του μες στα δάχτυλά σου
και με υποσχέσεις για ταξίδια και φτερά σε νανουρίζει
ο θάνατος είναι η μόνη χώρα που γνωρίζει

Στήλωσε στέρεα τα πόδια σου στη γη
και τίναξέ τον από πάνω σου τον άνεμο.