Γιώργος Μίχος
Καραμέλες του φιλιού
Λόγω που εμείς μόνο είχαμε τηλέφωνο στο καταστηματάκι, έρχονταν τα
κορίτσια τα ερωτευμένα με αεροπόρους και ξεροστάλιαζαν με τα λόγια της
αγάπης τα πως περνάς και τα πότε θα βρεθούμε... Η πιο μακρινή ήταν μια
νοσοκόμα, την έπαιρνε ο πιλότος στο τηλέφωνο, και τρέχαμε να την
ειδοποιήσουμε για τη συνδιάλεξη... Όλα ήταν σαν το μικρή πικρή μου αγάπη
που έδινε τα πρωϊνά το ραδιόφωνο... αλλά απογευματινά... Δίπλα στη
συσκευή του τηλεφώνου είχε και τα δυο κουτιά... κάτι καραμέλες από κόμμι
κόκκινες... με μια γευσή λίγο αψιά που πνιγόταν από τη ζάχαρη που ήταν
καλυμμένες... όπου εκτός από το στόμα άφηνε και γύρω μια μυρουδιά... σαν
αραπιά του Τσιτσάνη... Κι έπαιρναν τα κορίτσια μαζί με το τηλεφώνημα
και κάμποσες καραμέλες κι άνθιζε οσμή το στόμα τους... ο πατέρας τις
ονόμασε καραμέλες του φιλιού... και τις βρίσκεις ακόμα στα περίπτερα...
καμιά φορά όταν θέλεις να μασήσεις τα παιδικά σου χρόνια... Υπήρχαν και
οι άλλες οι πράσινες με μια γεύση μέντα που κατέληγε στο πικρό...
έπαιρνε μια χουφτίτσα ο πατέρας πριν πάει στην εκκλησία να ψάλλει... και
τις τρώγαμε στο κρυολόγημα να μας ελευθερώσουν την αναπνοή... Αυτές
ήταν οι καραμέλες του βήχα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου