Ελένη και Πάρης

Γιώργης Παυλόπουλος 

Ελένη

Πάλι γυμνή στην αγκαλιά του απόψε

όμως ο νους της γύριζε στο άλλο της κρεβάτι.

Πρώτη φορά που ένιωσε τον πόθο του αλλιώτικο

πρώτη φορά την τρόμαζαν ο έρωτας κι η νύχτα.

Χάμω στο πάτωμα τα ξεσκισμένα πέπλα της

κι η τρυπημένη ασπίδα του, παντοτινή ντροπή.

Μα ποιος αποφασίζει για το σώμα της, ποιος φταίει 

που η ομορφιά της θ' αφανίσει αύριο την Τροία;

Και ποιος θεός τους όρισε ν' αγαπηθούν πολύ

κι απ' την αγάπη τους να γίνουν ποίημα του Θανάτου;

***

Πάρις

Τους πήρε ο ύπνος γυμνούς

και ήταν όλη μες στην αγκαλιά του.

Ποτέ άλοτε δεν την πόθησε τόσο πολύ.

Μόνον όταν τον άγγιξε ο Θάνατος.

Χάμω στο πάτωμα τα διάφανα πέπλα της

και δίπλα η τρυπημένη ασπίδα του.

Απ' τα καράβια των Αχαιών ανέβαινε τώρα

η σκοτεινή βοή που θ ' αφάνιζε την Τροία.

Και μέσα στην καταχνιά της κάμαρης

η Αφροδίτη, γριά σκεφιτκή, να τους κοιτάζει.