Κωστής Παλαμά
Σε μια που πέθανε
Ζωούλα εσύ, που σ' έσβησε το φύσημα του Χάρου
στην αγκαλιά των απαλών ονείρων της αυγής,
στη σκαλιστή δε δύναμαι λαμπράδα του μαρμάρου
να σ' αναστήσω αθάνατη, φτωχός τραγουδιστής.
Ω σωπασμένη μουσική, που η μνήμη δε μπορεί μου,
να θυμηθεί τον ήχο σου και να τον ξαναπεί,
γι' αυτό με κάτι πιο βαθύ τη δένεις την ψυχή μου,
εσύ ατραγούδιστη κ' εσύ αζωγράφιστη πνοή.
Σα μακρινό ξημέρωμα χάραξες μέσ' στο νου μου,
πολύ γλυκό, πολύ δειλό, πολύ διαβατικό.
Μια μέρα απάνω από τ' αγνό κεφάλι του παιδιού μου
ανθού χαμόγελο έσκυψες και χάϊδεμ' αγαθό.
Και κάτι μέσα μου άφησες ξανθό σαν κεχριμπάρι,
και πέρασες αγύριστη. Και τώρα στη βραδιά,
που αργά ανεβαίνει μέσα μου, την όψη σου έχει πάρει
των γαλανών παραμυθιών η άϋλη ξωτικιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου