Το μυστικό φεγγάρι κλαίει σε παλάτι αμίλητο, βαρύ...

 

Κωστής Παλαμάς

Στη γυναίκα μου

Εδώ το σπίτι άνθιζ', εδώ το πράσινο βλαστάρι
μέσα στον ίσκιο της χλωρής χλωρής κληματαριάς.
Περιπλεχτό μεσ' στα χλωρά το μυστικό φεγγάρι
σαν πνέμα πρωτοθώρητο κατέβαινε σ' εμάς.
Εδώ του πόθου δυο πηγές μάς δρόσιζαν τα χρόνια,

η μια στα μάτια μας μπροστά, κ' η άλλη ονειρευτή∙

η Μούσα εδώ αποκοίμιζε της έγνοιας τα τρηδόνια

και τη μανία ανάσταινε της λύρας την ιερή.

Εδώ γλυκαπολάψαμε της πρωτογεννημένης

τα πρώτα ξεπετάματα, και πήρε μας το νου,

σαν ερχομός παμπόθητος που δεν τον περιμένεις,

το φέγγος τ' ολοστρόγγυλο του δεύτερου καρπού.

Εδώ πρωτοδεχτήκαμε στην αγκαλιά μια μέρα

τον τρίτο τον ασύγκριτο και τον περαστικό,

που ολόγυρά μας άλλαξε τον κοσμικόν αέρα

σε θείο κρασί στ' ολάσπρο φως του Ολύμπου προσφερτό.

Εδώ τα νιάτα σου είτανε και στη φροντίδα απάνου

μια ζωγραφιά βενέτικη πλατιά ζωγραφιστή

από το χέρι κανενός φεγγόβολου Τισιάνου,

λαμποκοπώντας τη χαρά σε αδρότατο κορμί.

Εδώ το σπίτι άνθιζ', εδώ το πράσινο βλαστάρι,

και το 'κρυβε η κληματαριά στον ίσκιο της χλωρή.

Τώρα δε μένει τίποτε... Το μυστικό φεγγάρι

κλαίει σε παλάτι αμίλητο, τετράπατο, βαρύ.

Εδώ η ζωή που πέθανεν ήθελε νεκροθάφτη

κάποιον Απρίλη, ανθότοπον ήθελε τάφον, ω!

ποιος να την καταράστηκε; Δε βρέθηκε για δαύτη

παρά ένα μνήμα αταίριαστο κι αναγελαστικό.