Θανάσιμος υπαινιγμός...

 

Γιάννης Βαρβέρης

CORTINA 1964

Ωδή σε auto-κτόνο δεσποινίδα

Δεσποινίς∙

παρά τα τοσα χρόνια που είμαστε μαζί

δεν αποκάλυψα ποτέ τα αισθήματά μου.

Παιδούλα ακόμα σας πρωτόφερε ο πατέρας

και μ’ όλους μας αμέσως γίνατ’ ένα.

Μαζί ταξίδια κι εκδρομές βροχές και καύσωνες

ώσπου ότνα έφυγε σας άφησε σ’ εμένα

μια demoiselle de compagnie παρωχημένη

ένα κειμήλιο μνήμες ασορτί στη νιότη μου.

Φαντάζομαι πως ίσως θ αθυμόσαστε

- εικοσιδύο τώρα ετών μα στο είδος σας

εικοσιδύο επί τρία εξήντα έξι - 

πόσους μικροβιολογικούς ελέγχους και κατάγματα

ή και μεταμοσχεύσεις έζησα κοντά σας.

Στη μνήμη του πατέρα, θα μου πείτε.

Κι οι αισθητικές σας επεμβάσεις, τα αξεσουάρ;

Τι ήταν αυτά; Μήπως δεν ήταν 

μια απέραντη στοργή μόνο για σάς

η καθημερινή αγωνία μου να υπάρχετε

όπως τα πρώτα χρόνια;

Δεν είμαστε κι οι δυό θανάσιμος υπαινιγμός

για τους νεόπλουτους με τα εκθαμβωτικά νυμφίδια

που σας σνόμπαραν στους δρόμους

υπαινιγμός

πως τότε που αυτοί παίζανε με πλαστικά τουτού

εγώ κι εσείς ήδη σας είχα πια αγαπήσει;

Δε θα σας τα ’λεγα ποτέ όλ’ αυτά

κι όπως ταιριάζει ανομολόγητο, παλιό

θα ’χα κρατήσει το αίσθημά μου

αν οι σφυγμοί σας έντονα

δε μ’ είχανε τις προάλλες θορυβήσει.

Δε σας το κρύβω∙ ο καρδιολόγος χθες με απέλπισε:

"Πιστόνια τέρμα και το λάδι καθισμένο.

Για τρίτο ρεκτιφιέ ρε γιάννη δε μας παίρνει.

Και μηχανή μοντέλο ’64, τι ψάχνεις;"

Δεσποινίς Φόρντ Κορτίνα κίτρινη

το γένος Κόνσουλ

φεύγουμε απόψε οριστικά προτού βραδιάσει.

Κάνει κουράγιο αγαπημένη, βαλ’ τα δυνατά σου

τριάντα χιλιόμετρα η αγάπη μας τ’ αξίζει

όχι για σίδερα όχι, όχι σε μάντρα

το ξέρω μόνο εγώ το λιμανάκι

είναι το μονοπάτι του μια κατωφέρεια ράθυμη

κι έτσι νωχελικά σαν έκπτωτη θα εγκαταλείψεις

γαι μας θα μοιάζει σαν να παίρνει μόλις τώρα

το μέρος τούτο τη γνωστή του ονομασία

όλα τα ’χω σκεφτεί και βέβαια εσένα:

θα ’ρχομαι να σε βλέπω

βουλιαγμένη.