Άρνηση...

Πόσο παρήγορη η ελπίδα της άρνησης...

Ελπίδα ψεύτικη, καθώς τίποτα δε μεταβάλλει.

Αδυνατεί να κάνει το ον, μη ον, 

το τετελεσμένο, μη τετελεσμένο.

Και πώς η συμφιλίωση με τη σκέψη ότι

στα ξεραμένα φύλλα ψάχνοντας του πάγκου

ένα λουλούδι δε θα βρίσκω πια ν' ανθεί, 

όμοιο με την παπαρούνα σου στην άκρη του πεζόδρομου.

Κι όμως, θα ψάχνω.

Κι όμοια μ' απόψε, στον ύπνο μου, 

θα συναντιόμαστε∙

όχι σε μνημόσυνο,

μα σε γιορτή.

Ε.Σ.

Έπεται ένα ακόμη αφιέρωμα στην ποίηση του Αργύρη Χιόνη.

Θέμα: "Ο Αργύρης Χιόνης για την Ποίηση"