Το σουρωτήρι...

 

 

 

 

 

 

 

 

Αριάδνη Μινωτή

Το σουρωτήρι

Υπόσταση πώς έχω πια,
πώς έτσι ακόμη ανασαίνω,
που τόσα με σκίζουν καρφιά!
Δεν ζήτησα οίκτο, ούτε αίνο.

Ακέραιο και αν δείχνει κορμί
εμπρός μου ο κρύος καθρέφτης,
σε μένα ορατοί οι αρμοί
απόνερων· άσπρος ασβέστης

τα σπλάχνα μου έκαψε –αχ!–,
πια διάτρητη, σαν σουρωτήρι.
Χριστέ μου, εσύ, ή Αλλάχ,
όχι, άλλο μην πιω απ’ το ποτήρι!