Αισχύλου "Αγαμέμνων" από το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης
*************
Πολύ προσεγμένη και πλούσια η σκηνοθετική προσέγγιση της Κοντούρη,
ωστόσο, η ηχηρή παραφωνία κάποτε της υπερβολής, και το συχνά
"εξυπνακίστικο" εξού και υπονομευτικό ειρωνικό "υφάκι" την
δυναμίτιζε, χωρίς να της επιτρέπει να φτάσει στο ύψος στο οποίο
διαφορετικά θα έφτανε. Το κείμενο της μετάφρασης συχνά προσαρμοζόταν σ'
αυτό, με άτοπες λέξεις και φράσεις του στυλ "ζορίστηκε". Παρά ταύτα, τα
υπέροχα κοστούμια και σκηνικά του Γιώργου Πάτσα, αυτή η πολυμορφική
σκακιέρα που απ' το λευκό και το μαύρο παράγει το κόκκινο (κι ό,τι αυτά
σημαίνουν), μαζί με τον ενεργή χορό και κάποιους απ' τους ηθοποιούς,
παρασύρουν το κοινό.
Αυτοί οι ηθοποιοί είναι ο Θέμης Πάνου (ως
κήρυκας/αγγελιαφόρος), του οποίου το "σόλο" ήταν κορυφαία στιγμή της
παράστασης, ο Χατζησάββας (ως Αγαμέμνων) που πραγματικά συνιστά τη χαρά
του θεατρόφιλου κοινού, με φωνή, έκφραση και κίνηση να πιάνουν απ' τα
απειροελάχιστα, τσαχπίνικα ντιμινουέντο ως τα πιο βαριά, δωρικά
κρεσέντο, και η πολλά υποσχόμενη Θεοδώρα Τζήμου (again!) (ως Κασσάνδρα),
αν και θα μπορούσε να κάνει ακόμη περισσότερα, αν της το επέτρεπε η
σκηνοθεσία. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Κλυταιμνήστρας, είδαμε την
Καραμπέτη που ξέρουμε, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, με αυτήν
την αδιόρατη πάντα μεμβράνη να τη χωρίζει απ' το κοινό. Γέλιο και
σπαραγμός δίχως βίωμα. Εξαιρετική η μουσική και το κλαρινέτο του Χρήστου
Καλκάνη.
Έλενα Σταγκουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου