Il fagotto

Ορέστης Αλεξάκης

Το φαγκότο

Ανοίγω τη μικρή γυάλινη θύρα
του σκοτεινού παλαιοπωλείου, χτυπάει
παλιοκαιρνό κουδούνι μα κανένας
δεν έρχεται ..Τριγύρω βασιλεύει
τέφρα σιωπής κι ακινησία θανάτου
Ποιος είναι εδώ; Ρωτώ και το κουδούνι
ξαναχτυπά καθώς η θύρα κλείνει
Νιώθω πως είμαι πια παγιδευμένος
σ’ ένα ψυχρό νεκροταφείο πραγμάτων
Μισοσβημένες προσωπογραφίες
παμπάλαια βάζα και μουγγά ρολόγια
ζώα και πετεινά ταριχευμένα
που με κοιτούν με το νεκρό τους βλέμμα
Χαμογελά χορεύτρια πορσελάνης
Μου γνέφει φιλικά μακάριος βούδας
Κάτι σα χνούδι νιώθω να μ’ αγγίζει
Ποιος είν’ εδώ; Ξαναρωτώ
και τότε
φέγγος θαμπό το χώρο πλημμυρίζει
Ξανθό κορίτσι βγάζει το κεφάλι
πίσω από τη ροτόντα και μου λέει
Σιγά .. μη σας ακούσει και σωπάσει
Παίζει φαγκότο πάλι .. τον ακούτε;
Παίζει φαγκότο
Κάτω
Στα θεμέλια

***********************

Il fagotto (για τον F.G.)

Abro la puerta de vidrio pequeña
del anticuario oscuro, suena
gastada la campanilla, pero nadie
aparece. Alrededor domina
la ceniza del silencio, la inmovilidad de la muerte
Está? Pregunto y la campanilla
suena otra vez por la puerta cerrándose.
Me siento ya atrapado
en una necrópolis frígida de cosas
Retratos que apenas se descifran
floreros antiguos y relojes mudos
animales y pájaros enbalsamados
que me guardan con su mirada fallecida
Sonriente danzadora de porcelana
Amistosamente me hace señas el buda gozoso
Algo como un vello siento que me toque
Está? Pregunto de nuevo
y entonces
una luz opaca rellena el cuarto
Una niña rubia su cabeza introduce
detrás de la bóveda y me dice
Más bajo, que no le escuche y se calle
Toca su fagot otra vez, no lo escucha?
Toca su fagot
Ahí bajo
En el fundamento

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη