Διονύσης Καψάλης
Φυσάει στον κόσμο κι είναι αργά∙
μεγάλα σύννεφα βαριά
μαζεύτηκαν απ' το πρωί,
κι ο ήλιος έμοιαζε κερί
πίσω από λερωμένο τζάμι
η φλόγα μέσα στην παλάμη
που όλο φοβάσαι μη σου σβήσει∙
φυσάει εδώ κι έχω καθήσει
και φτιάχνω απ' τις σιωπές του δρόμου
ένα ταξίδι στο μυαλό μου,
κι ένα κερί κρατώ αναμμένο,
που το φυλώ και το πηγαίνω-
δεν ξέρω πού, για ποιο σκοπό,
ούτε κι αν φτάσω τι θα πω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου