Κωστής Παλαμάς
Δεν ξέρω εγώ κανένα θεό Χρέος,
ένα θεό εγώ ξέρω∙ την Αγάπη.
Αγάπη, από το χρέος σου είμαι ωραίος.
Εσύ με κάνεις δούλο, εσύ σατράπη,
φτερά τα κάνεις τα σκοινιά του γάμου∙
πότε με δέρνεις, βέργα ενός αράπη,
πότε ανθείς, περιβόλι ολόγυρά μου.
Εσύ με τα βαθιά τα καταφρόνια
με γιομίζεις∙ πλαταίνεις την καρδιά μου,
σα θάλασσας αγέρας τα πλεμόνια.
Έρωτα εσύ, μονάρχη και γενάρχη!
Εσύ τυφλή και η Μοίρα, εσύ και η Πρόνοια.
Ό,τι δεν αγαπούμε, δεν υπάρχει.
Από τα "Σατιρικά γυμνάσματα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου